"Φιλανθρωπία": "Το έγκλημα είναι τόσο μάταιο όσο και η φιλανθρωπία " Ιονέσκο

του Δημήτρη Παπαδημητρίου*
H φιλανθρωπία ως όρος και ενέργεια έχει σκληρό και ταξικό περίβλημα, εξουσιαστική τάση. Έχει άλλη, πολύ διαφορετική αφόρμηση από την.......

αλληλεγγύη, άλλη προέλευση και άλλη...καταγωγή.

Ο χαρακτήρας της είναι απόμακρος και προέρχεται από έναν αποξενωμένο αλλά καλά προστατευμένο ζωτικό χώρο, διατηρεί βαθύ background που δεν πλησιάζει και φυσικά δεν σε πλησιάζει ούτε εύκολα ούτε συχνά.

Δεν σε φοβάται αλλά πρέπει να τη φοβάσαι γιατί είναι έντονα σπασμωδική, υποκριτικά επίκαιρη, καχύποτα και παραπλανητικά οικεία.

Έρχεται κατακόρυφα, με πομπώδη και εντυπωσιακό τρόπο για να επιβεβαιώνει συνέχεια και με τον πιο πανηγυρικό τρόπο τις χαώδεις κοινωνικοοικονομικές διαφορές και αντιθέσεις μιας κοινωνίας, όπως είναι και η ελληνική σήμερα.

Η φιλανθρωπία δεν μπορεί να ξεφύγει από το ισχυρό άλλοθι το οποίο είναι η ίδια της η φύση, άλλοθι που το παρέχει απλόχερα σε όποιον το χρειάζεται και το χρησιμοποιεί για κάθε λόγο, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, προσωπικό..., ένα άλλοθι και για κάθε κοινωνική και πολιτική αδικία, για τη διαφθορά, την αναλγησία, την υποκρισία, αλλά και για κάθε ...κυριλέ και σαλονάτο τύπο και τύπισσα που γουστάρει να πουλήσει λίγο παραπάνω lifestyle, να καρπωθεί λίγο παραπάνω γκλαμουριά και κύρος, να κάνει λίγο παραπάνω κοινωνικό lifting στην πλάτη των πονεμένων και των δυστυχισμένων.

Είναι ένα καλό τεκμήριο, μεταφορικά και κυριολεκτικά (!), οικονομικής, κοινωνικής και ηθικής φύσης, που επιπλέον επιβεβαιώνει ότι τα πραγματικά συναισθήματα που εκπορεύονται από αυτήν είναι ο οίκτος, η εγγενής ανάγκη για κάποιους να “τακτοποιήσουν” τις εσωτερικές τους συγκρούσεις και αντιθέσεις αλλά βέβαια πάνω και πρώτα απ όλα να ρυθμίσουν και να ρετουσάρουν το δημόσιο προφίλ τους, την οικονομική και επαγγελματική τους εικόνα και τις οικονομικές τους σχέσεις.

Είναι εξάλλου ένα δυνατό αντίδοτο στην (κατά)θλιψη και τη μονομέρεια που με μπόλικη ματαιότητα μπολιάζει ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός, ένα αντίδοτο στο σκληρό τραπεζοκρατούμενο και τεχνοκρατούμενο πρόσωπό του, που σπάνια θα το δεις για λίγο να “σπάε锨και να χαρίζει κανά υποκριτικό χαμόγελο μαζί με λίγα ψίχουλα στους φτωχούς, τους δυστυχισμένους και κατατρεγμένους, που ο ίδιος με περισσή ευθύνη και ζήλο έχει δημιουργήσει.

Έτσι λοιπόν η φιλανθρωπία τρέφει συνειδήσεις, αποκοιμίζει κοινωνίες, χειροφιλάει την εξουσία και μετά πάει για ύπνο, μακριά από τη δυστυχία και τον πόνο αυτού του κόσμου, μακριά από την πραγματική ανάγκη και τα πραγματικά συναισθήματα, μόνη της, “σκεπασμένη” καλά από τη γαλήνη και την ηρεμία που της παρέχει το “κράτος δικαίου”, η αγαπημένη της “νομιμότητα” και το “βαρύ” και “βρώμικο” χέρι της εξουσίας που πρόθυμα και πιστά τη φυλαέι... 

Υ.Γ. Αφιερωμένο στον καλό φίλο που σήμερα το πρωί μου είπε “Πού να πάω να διασκεδάσω ρε φίλε, με τόσους ανθρώπους να πεινάνε και να κρυώνουν λίγα χιλιόμετρα μακριά...”

Επειδή η αλληλεγγύη είναι στάση ζωής...

 

*Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι εκπαιδευτικός και Γ.Γ. της Α΄ ΕΛΜΕ Κυκλάδων.
Newsroom mykonosticker.com