Food & Wine

Ένας... δορυφόρος αποκαλύπτει τα μυστικά του κρασιού

Υπερσύγχρονο εργαλείο στα χέρια αμπελουργών και οινοποιών
Στην επεξεργασία- με εξειδικευμένο λογισμικό- δορυφορικών εικόνων και τη διαμόρφωση ολοκληρωμένων δράσεων προς την κατεύθυνση της αμπελουργίας ακριβείας βασίζεται το νέο καινοτόμο υπερσύγχρονο «εργαλείο» διαχείρισης αμπελώνων, το «Oenoview».
Θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις 3 Δεκεμβρίου, από το ελληνικό οινοποιείο «Οινοφόρος» του Άγγελου Ρούβαλη, που το υιοθέτησε φέτος. Η παρουσίαση θα γίνει στο πλαίσιο της διοργάνωσης του «Χάρτη των Γεύσεων», που θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη.

Το «Oenoview» μετρά τέσσερα χρόνια ζωής και είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας ανθρώπων που ξέρουν από δορυφόρους (όπως η Astrium Services, θυγατρική της ευρωπαϊκής αεροδιαστημικής EADS) και ανθρώπων που ξέρουν από αμπέλια και κρασιά (όπως το Συνεταιριστικό Ινστιτούτο Οίνου, Institut Cooperatif du Vin ICV, της Γαλλίας).

Η καινοτόμος αυτή τεχνολογία, εφαρμόστηκε επί ελληνικού εδάφους, σε έκταση 200 στρεμμάτων, στις πλαγιές της Αιγιαλείας, ορεινά του Αιγίου και οι πρώτες δορυφορικές φωτογραφίσεις του αμπελώνα ελήφθησαν στις 31/8 και 1/9.

Η θεώρηση του αμπελώνα από ψηλά, με το δορυφόρο να περιστρέφεται στα 900 χιλιόμετρα πάνω από τη γη, όπως αποδείχτηκε στην πράξη επιτρέπει την ακριβή παρακολούθηση της βλάστησης και της παραγωγής των αμπελώνων, αλλά και τον εντοπισμό της χωρικής διαφοροποίησης των σταφυλιών, ακόμα και μέσα στα όρια του ίδιου του αμπελιού.
Πηγή : newsbeast
Επιμέλεια : NewsRoom Mykonos Ticker
 

Παίζοντας με το φαγητό.....

Με φαντασία ....
Πηγή :  fovero
Επιμέλεια : Συντακτική Ομάδα Mykonos Ticker
 

 Δείξε μου την κούπα σου να σου πω ποιος είσαι...

Μια αμερικανίδα καθηγήτρια ξανάγραψε την ιστορία της μόδας και της κοινωνικής καταξίωσης μέσω των συμποσίων
Σε μια εποχή που η πλειονότητα των Νεοελλήνων καταφεύγει στην ανάγνωση του φλιτζανιού του καφέ για να μάθει τι επιφυλάσσει το μέλλον, ήταν αναμενόμενο να μας συμβεί και τούτο: μια καθηγήτρια πανεπιστημίου των ΗΠΑ «διάβασε» τα κρασοπότηρα των προγόνων μας για να βρει το πώς μετασχηματίστηκε η κοινωνία τους από τους αιώνες της ευημερίας ως εκείνους της παρακμής. Τελικά, η Ιστορία επαναλαμβάνεται - η κούπα της αλλάζει......


Στην αρχή της χρονιάς, και δη στις 7 Ιανουαρίου 2011, η ετήσια σύναξη του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου της Αμερικής (ΑΙοΑ) κήρυξε την έναρξη της πιο σημαντικής συνεδρίας της, της Gold Medal Session, με μια ομιλία της επίκουρης καθηγήτριας Κλασικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Σινσινάτι Κάθλιν Λιντς (Kathleen M. Lynch). Θέμα της ομιλίας αυτής ήταν τα αρχαιοελληνικά συμπόσια, με εστίαση στα σκεύη οινοποσίας που χρησιμοποιούνταν από το 800 ως το 323 π.Χ. H κυρία Λιντς μελέτησε επισταμένως τις κατασκευαστικές διαφοροποιήσεις πολλών τέτοιων κυπέλλων - που βρέθηκαν σε σπίτι της Αρχαίας Αγοράς των Αθηνών - και αποφάνθηκε ότι διηγούνταν μια πολυσήμαντη ιστορία. Οι ακροατές της - όλοι κορυφαίοι αρχαιολόγοι - βρήκαν την ιστορία αυτή άκρως ενδιαφέρουσα και η Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα ανέλαβε την έκδοσή της υπό μορφή βιβλίου 400 σελίδων,The Symposium in Context. Μια συνοπτική της πρόγευση ας πάρουμε κι εμείς στη συνέχεια.
Η καθηγήτρια Κάθλιν Λιντς με ένα από τα «πειστήρια» της ανάλυσής της.

Οι κανόνες της κρασοκατάνυξης
Τα κοκτέιλ-πάρτι που ονομάζουμε συμπόσια έχουν προϊστορικές ρίζες, στην εποχή που ο Διόνυσος πηγαινοερχόταν μεταξύ Ελλάδας και Ινδίας διαδίδοντας το άθλημα της κρασοκατάνυξης. Αν όμως οι απλοί άνθρωποι το απολάμβαναν καθισμένοι σε κούτσουρα ή σε ξύλινους πάγκους, οι ισχυροί της Εποχής του Σιδήρου (1100-700 π.Χ.) το ανήγαγαν σε σπορ πολυτελείας για λίγους. Μισοξαπλωμένοι σε στρώματα ή ειδικά ανάκλιντρα που τοποθετούσαν σε κυκλική ή ορθογώνια διάταξη, συνευρίσκονταν μόνο με «ανταξίους» τους και σφυρηλατούσαν δεσμούς εξουσίας μέσα στα κλειστά αυτά «κλαμπ». Η διαδικασία πόσης είχε σαφείς κανόνες, όπως το να σερβίρεται το κρασί σε γύρους και να μη ζητάει κανείς «διπλή μερίδα» ώστε να μεθούν όλοι με τον ίδιο ρυθμό. Επικεφαλής της οινοποσίας δεν υπήρχε: στο πιώμα ήταν όλοι ίσοι. Με τον τρόπο αυτόν αναπτυσσόταν η ζητούμενη συντροφικότητα μεταξύ των «πολιτικά ομοίων». Αλλά η διοργάνωση επιτυχημένων συμποσίων περιποιούσε τιμή αξιομνημόνευτη στον χορηγό τους, τόσο ώστε να σημαδεύουν μετά θάνατον το μνήμα του με έναν κρατήρα - δοχείο ύψους ενός μέτρου όπου νέρωναν το κρασί του συμποσίου.

Κούπα - status symbol
Τα κρασοπότηρα της Εποχής του Σιδήρου ήταν απλά κύπελλα με ελάχιστη διακόσμηση και συνήθως χωρίς ποδαράκι. Στην Αρχαϊκή Περίοδο όμως που επακολούθησε (700-480 π.Χ.) η ανάπτυξη της κεραμοποιίας και η ανάδειξη των Αθηνών ως κυρίαρχης δύναμης της Μεσογείου έφεραν και την εκζήτηση στη μορφή και στα σχέδια των κυπέλλων. Το ποδαράκι κέρδισε έδαφος και τα σχέδια πύκνωσαν και έζωσαν το κύπελλο μέχρι που κάλυψαν ολόκληρο το εξωτερικό του και μπήκαν και μέσα, στον πάτο του. Εμφανίστηκαν τα πρώτα μελανόμορφα κύπελλα, με όμορφα ψημένες παραστάσεις που γυάλιζαν. Κυρίως κατά τη διάρκεια του 6ου αιώνα - τότε που εμφανίστηκε η πλειονότητα των σοφών της αρχαιότητας, αν θυμάστε - η ποικιλία σχημάτων των κυπέλλων και στυλ διακόσμησής τους υπήρξε πρωτοφανής. Οπως εξήγησε η Λιντς, «το να έχεις στο χέρι σου ό,τι το νεότερο σε μορφή και στυλ κούπας φαίνεται ότι αντανακλούσε στη γνώση και στην κοινωνική θέση που κατείχες. Οι ελίτ ίσως αποζητούσαν μέσω αυτού τον αυτοπροσδιορισμό τους και τη μεταξύ τους συνοχή καθώς αντιμετώπιζαν διαμάχες φατριών και λαϊκά κινήματα. Αυτή μας η υπόθεση υπογραμμίζει το πώς τα συμπόσια - και οι μορφές των κυπέλλων τους που ταυτίζονταν με συγκεκριμένες φατρίες - αξιοποιούνταν πιθανώς από την αριστοκρατία για να συσφίγγουν δεσμούς στο πολιτικά φορτισμένο περιβάλλον της εποχής».

Δημοκρατία και στην οινοποσία
Στην Υστερη Αρχαϊκή Εποχή (525-480 π.Χ.) η ποσότητα των κυπέλλων οινοποσίας αυξήθηκε δραματικά σε αριθμό, πράγμα που απηχεί τον εκδημοκρατισμό των συμποσίων, παράλληλα με τον εκδημοκρατισμό της πολιτικής και κοινωνικής σκηνής. Οι λαϊκές μάζες είχαν αναχθεί σε πολιτικό - αν όχι και κοινωνικό - εταίρο των ελίτ και αυτές οι μάζες απολάμβαναν τώρα την κρασοκατάνυξη σε δικά τους συμπόσια. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις ανασκαφές της συγκεκριμένης περιόδου βρίσκουμε τα κύπελλα συμποσίων να απαρτίζουν ως και το 60% της όλης πήλινης οικοσκευής των τυπικών αθηναϊκών σπιτιών, τη στιγμή που το υπόλοιπο σερβίτσιο φαγητού τους ήταν εξαιρετικά απλό και μικρής ποικιλότητας. Αυτή η περίοδος αφθονίας κυπέλλων έληξε με τους Περσικούς Πολέμους που αφαίμαξαν οικονομικά την Αθήνα. Ο αριθμός των κυπέλλων μειώθηκε και γύρω στο 525 π.Χ. εμφανίστηκαν τα ερυθρόμορφα κύπελλα, που έγιναν πλέον τα πιο δημοφιλή.

Μια σειρά κυλίκων και κανθάρων, από τον 13ο ως τον 4ο αιώνα π.Χ., σηματοδοτεί τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς των τότε Ελλήνων
Ανατολή και δύση του Χρυσού Αιώνα
Στην Κλασική Περίοδο (480-400 π.Χ.) τα ερυθρόμορφα κύπελλα παραμένουν δημοφιλή, αλλά οι κούπες κερδίζουν σε ύψος (με το ποδαράκι) και χάνουν σε πλάτος. Επίσης γίνονται όλο και πιο ρηχές. Προς το τέλος αυτού του αιώνα, όμως, όταν οι Πελοποννησιακοί Πόλεμοι έφεραν τον λιμό στην Αθήνα, οι κάτοικοί της αποζητούσαν διέξοδο στα βάσανά τους. Αυτό αντικατοπτρίστηκε σε μια αισθητική ανησυχία, με μορφές κυπέλλων που εμφανίζονταν και χάνονταν χωρίς να επιβληθούν. Από την όλη ζύμωση προέκυψαν πολλές καινοτομίες που προσπαθούσαν να μιμηθούν τα χαρακτηριστικά της μεταλλοτεχνίας του πολέμου. Για παράδειγμα, εμφανίστηκαν τότε πολλές λιτές κούπες από μαύρο πηλό, ψημένες έτσι ώστε να γυαλίζουν σαν μέταλλο. Επίσης, ο πάτος τους είχε σταμπωτά και εγχάρακτα σχέδια που μιμούνταν αντίστοιχα μεταλλικά επί το φθηνότερον. Κάτι σαν «παραγωγή ιμιτασιόν» σε άργιλο των πολύ ακριβότερων κυπέλλων της αργυροχοΐας. Οσο για τα ψηλόποδα κύπελλα, αυτά είχαν γίνει από καιρό ντεμοντέ και έγιναν της μόδας τα ακρωτηριασμένα. Κατά τη Λιντς, αυτές οι επιλογές δείχνουν ότι «οι άνθρωποι ίσως αποζητούσαν ένα οπτικό αντίδοτο στις διαμάχες εκείνης της περιόδου, με μια λαχτάρα για πολυτέλεια που να έρχεται σε αντίθεση με τις καθημερινές συνθήκες ζωής τους». Σαν να λέμε, «η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Πόσο επίκαιρο το συναίσθημα!..
Στην Υστερη Κλασική Περίοδο (400-323 π.Χ.) αυτή η τάση ψευδο-πολυτέλειας μέσω απομιμήσεων συνεχίστηκε. Η ποικιλία όμως των μορφών μειώθηκε, κυρίως λόγω του ότι πολλές από αυτές δεν αποδείχθηκαν πρακτικές. Παράδειγμα είναι οι πήλινοι «κάνθαροι» με μεγάλα χερούλια, σαν τραβηγμένα προς τα πάνω αφτιά. Επίσης εντυπωσιακή ήταν και η εγκατάλειψη της παραδοσιακής διακόσμησης των κυπέλλων με ανθρωπόμορφες παραστάσεις. Της μόδας πλέον έγινε η ενσωμάτωση χρωματιστών γύψινων διακοσμήσεων πάνω σε κούπες από μαύρο πηλό που απεικόνιζαν γιρλάντες και στεφάνια αλλά όχι πρόσωπα ανθρώπων.

Κούπες της κατοχής και της παρακμής
Το τέλος της «πολιτισμικής παραγωγής» των συμποσίων επήλθε με τη μακεδονική κατοχή των Αθηνών. Τώρα πια, με τη δημοκρατία καταλυμένη από τη μοναρχία, η διάκριση των πολιτικά ομοίων μέσα από τις κούπες τους δεν είχε πια σημασία. Ούτε καν η διατήρηση του μέτρου στην κρασοκατάνυξη. Οι απόγονοι του Περικλή και του Σωκράτη μπορούσαν πια να πνίγουν τον καημό τους σε οσοδήποτε φτηνιάρικη κούπα και, όπως αποδείχθηκε διαχρονικά ως τις ημέρες μας, να υιοθετούν ακόμη και το έθιμο των προαιώνιων εχθρών τους:
«... μεθυσκόμενοι δε εώθασι βουλεύεσθαι τα σπουδαιέστατα των πρηγμάτων» [Οι Πέρσες, από τις Ηροδότου Ιστορίες - Κλειώ, 133] - πά' να πει, σκοπίμως συσκέπτονται για τα σπουδαιότερα των θεμάτων όταν είναι μεθυσμένοι... ώστε, αν λαθέψουν στην κρίση τους, κανείς να μην μπορεί να τους κατηγορήσει πως μιλούσαν σοβαρά.
Κάπως έτσι, λένε οι κακές γλώσσες, προέκυψαν και τα Greek Statistics.
ΥΓ.: Την ομιλία της Κάθλιν Λιντς επί του θέματος μπορείτε να παρακολουθήσετε αγγλιστί στο www.youtube.com/watch?v=IT82X4fvdy8/. Το σχετικό βιβλίο της μπορείτε να το προμηθευτείτε από τις αρχές Οκτωβρίου 2011 στο www.ascsa.edu.gr/index.php/publications/book/?i=9780876615461.
Τάσος Καφαντάρης 

Πηγή : tovima
Επιμέλεια : Συντακτική Ομάδα Mykonos Ticker
 

 Εικαστικά και .... νόστιμα!!

Έργα φτιαγμένα από κάθε είδος κρέατος...










 

Απλά μαθήματα decantage (Mετάγγιση του κρασιού)

Επτά ερωτήσεις και απαντήσεις για τη μετάγγιση του κρασιού σε μια γυάλινη καράφα
Μία από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις αφορά τη μετάγγιση του κρασιού από τη μητέρα-φιάλη σε μια γυάλινη καράφα.
«Γιατί το κάνουμε και πότε;»
Συνήθως, το κάνουμε σε παλαιωμένα ή αφιλτράριστα κρασιά, για να τα.απαλλάξουμε από το ίζημα και να τους δώσουμε την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τον αέρα, ώστε να αναπνεύσουν και να βελτιώσουν τα αρώματά τους.
«Μα δεν λέτε ότι η επαφή με τον αέρα καταστρέφει το κρασί;» Σωστό, αλλά όταν αυτή η επαφή είναι παρατεταμένη. Με τη μετάγγιση απλώς αφήνουμε το κρασί στην καράφα λίγη ώρα και μετά σερβίρουμε.
«Το ίζημα βλάπτει το κρασί;» Σίγουρα βλάπτει την εμφάνισή του -δεν θέλετε σκούρα αιωρήματα στο ποτήρι σας!- αλλά επίσης επηρεάζει αρνητικά τη γεύση.
«Αν το κρασί δεν έχει ίζημα;» Τότε δεν υπάρχει κάποιος λόγος που επιβάλλει να το μεταγγίσουμε. Σίγουρα, όμως, ένας αερισμός στην καράφα θα βοηθήσει ακόμη και τα νέα κρασιά να εξελίξουν τα αρώματά τους, κάτι που, κανονικά, έρχεται με το πέρασμα των χρόνων.
«Πώς μεταγγίζουμε ένα μπουκάλι;» Πρώτα απ' όλα, έχουμε φροντίσει να τοποθετήσουμε όρθια τα μπουκάλια που πρόκειται να μεταγγίσουμε, έτσι ώστε το ίζημα να κατακαθίσει στον πάτο της φιάλης. Βγάζουμε προσεκτικά το φελλό, χωρίς να το ταρακουνήσουμε, και σκουπίζουμε με πετσέτα το άνοιγμα (γιατί στα παλιά κρασιά μπορεί να έχει λίγη μούχλα και υγρασία, που καλό είναι να μην πέσουν στην καράφα). Φροντίζουμε την ώρα της μετάγγισης να υπάρχει ένα φως πίσω από τη φιάλη του κρασιού, ώστε να βλέπουμε τη στάθμη του ιζήματος και να σταματήσουμε έγκαιρα. Αυτό, βέβαια, σημαίνει πως αφήνουμε το κρασί να τρέχει μαλακά και σιγά.
«Σε τι καράφα να μεταγγίσω το κρασί: με φαρδύ ή στενό λαιμό;» Οσο πιο φαρδύς είναι ο λαιμός, τόσο περισσότερος αέρας θα περάσει και το κρασί πρέπει να καταναλωθεί σύντομα. Αν η καράφα έχει πολύ στενό λαιμό, τότε μπορεί να μείνει περισσότερο.
«Μεταγγίζουμε και τα λευκά κρασιά;» Ενα λευκό κρασί, που έχει παραμείνει αρκετούς μήνες σε βαρέλι -ειδικά τα Chardonnay, λένε οι ειδήμονες-, μπορεί να ωφεληθεί από μια μετάγγιση. Αντίθετα, τα φρέσκα λευκά κρασιά με λίγο ή καθόλου βαρέλι δεν χρειάζονται καμία μετάγγιση. Βέβαια, μπορείτε να μεταγγίσετε όποιο κρασί θέλετε σε όμορφες γυάλινες ή κρυστάλλινες καράφες, πάντα διαφανείς, για να φαίνεται το χρώμα και η καθαρότητα του κρασιού. Σε αυτή την περίπτωση, φροντίστε να έχετε τα άδεια μπουκάλια σε μια εμφανή θέση στο μπουφέ της τραπεζαρίας και φροντίστε επίσης να λέτε στους καλεσμένους σας τι κρασί τούς σερβίρετε.
ΥΓ.: Αν, αντί τoυ ελληνικού όρου «μετάγγιση», προτιμάτε τον γαλλικό «decantage», προσέξτε την προφορά: ντε-καν-τάζ. Σομελιέ σε γνωστό εστιατόριο, πριν από λίγα χρόνια, είπε πως θα έκανε στο κρασί decadence (ντε-κα-ντάνς), σκέτη παρακμή δηλαδή!

Aπo τη Mερόπη Παπαδοπούλου
Πηγή : trans.kathimerini
 

Τα πιο «γευστικά» μουσεία στον κόσμο

Εάν νομίζετε ότι όλα τα μουσεία είναι βαρετές «αποθήκες» έργων ζωγραφικής και γλυπτών, μάλλον δεν έχετε επισκεφτεί τα καλύτερα μουσεία εδεσμάτων στον κόσμο. Ρίξτε μια γρήγορη ματιά κι ετοιμάστε βαλίτσες για να τα επισκεφθείτε με την πρώτη ευκαιρία…

Σε κάθε ταξίδι σε νέο τόπο, είτε στο εξωτερικό, είτε στο εσωτερικό, μια επίσκεψη σε τοπικό μουσείο είναι συχνά ψηλά στη λίστα τουριστικών δραστηριοτήτων. Βεβαίως και είναι ένας εύκολος τρόπος να μάθει κανείς μερικά πράγματα για τον εγχώριο πολιτισμό, αλλά μερικοί μπορεί να βρίσκουν την ιστορία λίγο «ανάλατη». Ευτυχώς όμως, που τα μουσεία δεν είναι μόνο για τους λάτρεις των εικαστικών τεχνών, αλλά και για όσους αγαπούν την τέχνη... της γεύσης!

Μουσείο μουστάρδας, Γουισκόνσιν, ΗΠΑ
http://mustardmuseum.co
Η μουστάρδα (μαζί με την κέτσαπ) αποτελεί ένα από τα πιο συνηθισμένα και αγαπημένα υλικά ενός «πετυχημένου» hot dog. Δεν θα μπορούσε λοιπόν, να μην υπάρχει ένα μουσείο αφιερωμένο στην διάσημη κιτρινωπή σάλτσα. Σε αυτή την γωνιά της Αμερικής θα βρείτε πάνω από 5000 βάζα, μπουκάλια και σωληνάρια μουστάρδας, από τις πιο καυτές, μέχρι τις πιο ήπιες. Με λίγη πικάντικη έρευνα θα βρείτε την κατάλληλη μουστάρδα για κάθε γεύμα.
http://mustardmuseum.com/
 
Μουσείο στιγμιαίων noodles, Ιαπωνία
http://www.cupnoodles-museum.jp/
Η Nissin Foods είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες τροφίμων της Ιαπωνίας, με τα στιγμιαία noodles της να κάνουν θραύση, ιδιαίτερα σε φοιτητές. Έτσι λοιπόν, στο πλαίσιο του εορτασμού των 50 ετών από την πρώτη κυκλοφορία του πιο δημοφιλούς προϊόντος τους, η εταιρεία άνοιξε ένα ιδιαίτερο μουσείο αφιερωμένο στο σνακ. Εκεί μπορείτε να μάθετε τα πάντα γύρω από την παραγωγή των noodles, καθώς και να φτιάξετε την δική σας γεύση στο noodle bar του μουσείου.
http://www.cupnoodles-museum.jp/

Μουσείο πατάτας, Αϊντάχο, ΗΠΑ
 http://www.potatoexpo.com/
Τηγανιτές, ψητές, βραστές, όπως και να τις προτιμάτε, η πατάτα είναι ένα από τα πιο δημοφιλή και «ευέλικτα» λαχανικά. Μπορεί σαν λαχανικό να μην έχει τις περισσότερες θρεπτικές ουσίες, αλλά σίγουρα έχει θέση σε όλες τις κουζίνες του κόσμου. Στο συγκεκριμένο μουσείο θα βρείτε με μεγάλη ποικιλία διασκεδαστικών και ενημερωτικών εκθεμάτων για την πατάτα, συμπεριλαμβανομένου και του μεγαλύτερου τσιπ στο κόσμο, μήκους 63,5 εκατοστών!
http://www.potatoexpo.com/

Μουσείο currywurst, Βερολίνο, Γερμανία
http://www.currywurstmuseum.de/
Το currywurst είναι μια γερμανική «πατέντα» των τελευταίων 50 περίπου ετών, ένας λαχταριστός συνδυασμός παραδοσιακού λουκάνικου με καυτερή ανατολίτικη επιρροή. Είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτος μεζές για την γερμανική νεολαία (και μη) στο τέλος μιας βραδινής εξόδου. Σε αυτό το μουσείο που είναι αφιερωμένο στο currywurst μπορείτε να δοκιμάσετε διάφορα λουκάνικα και συνδυασμούς σάλτσας, ώστε να βρείτε τον συνδυασμό που σας ταιριάζει.
http://www.currywurstmuseum.de/

Μουσείο Spam, Ώστιν, ΗΠΑ
     http://www.spam.com/
Προσοχή, δεν αναφερόμαστε στην ανεπιθύμητη αλληλογραφία, αλλά στο μυστηριώδες κονσερβοποιημένο αλλαντικό! Το Μουσείο Spam γιόρτασε αισίως τα 10 χρόνια παρουσίας του, οπότε είναι η κατάλληλη περίοδος για μια επίσκεψη εάν είστε φαν του είδους. Στον χώρο 1500 τετραγωνικών του μουσείου μάλλον θα ξαφνιαστείτε με όσα θα δείτε και θα μάθετε γύρω από αυτή την αμερικανική λιχουδιά.
http://www.spam.com/games/Museum/default.aspx

 Μουσείο τυριού, Άλκμαρ, Ολλανδία
http://www.kaasmuseum.n



















Το τυρί είναι μεγάλη υπόθεση στην Ολλανδία και δεν θα μπορούσε να λείπει από την χώρα ένα μουσείο αφιερωμένο σε αυτό. Στο μουσείο τυριού θα βρείτε μια τεράστια ποικιλία τυριών από όλες τις γωνιές της Ολλανδίας και πέρα. Το μουσείο βρίσκεται δίπλα στην αγορά τυριού του Άλκμαρ, ιδανική τοποθεσία για τους λάτρεις του και όσους θελήσουν να αξιοποιήσουν τις τυροκομικές τους γνώσεις!
http://www.kaasmuseum.nl
 
Μουσείο Jell-O, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ
 http://www.jellogallery.org/
Το Jell-O είναι η μεγαλύτερη μάρκα φρουί ζελέ, ένα από τα πιο δημοφιλή γλυκίσματα στις ΗΠΑ. Δεν πρέπει να ξαφνιάζει κανέναν λοιπόν, η ύπαρξη ενός μουσείου αφιερωμένου σε αυτό. Το μουσείο περιλαμβάνει μια τεράστια γκάμα σουβενίρ, χωρίς όμως να παραλείπει την συμβολή του διάσημου κωμικού Μπιλ Κόσμπι, ο οποίος διαφημίζει την συγκεκριμένη μάρκα για πάνω από 30 χρόνια.
http://www.jellogallery.org/

Μουσείο ελαιόλαδου, Λιγκούρια, Ιταλία
     http://www.museodellolivo.com
Το ελαιόλαδο είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά προϊόντα της Μεσογείου και αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής κουζίνας. Αναρωτηθήκατε ποτέ από πού προέκυψε το ελαιόλαδο; Τότε μην χάσετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε το «Musee dell Olivo» στην Λιγκούρια της Ιταλίας. Το ελαιόλαδο έχει μια ιστορία 6000 ετών, την οποία οι επισκέπτες του μουσείου μπορούν να μάθουν και να συνδυάσουν με μια βόλτα στον παρακείμενο ελαιώνα.
http://www.museodellolivo.com/eng/index.htm

  Μουσείο μανιταριών, Κοιλάδα Λουάρ, Γαλλία
http://www.musee-du-champignon.com/index.php
Δεν είναι τυχαίο που στην κοιλάδα Λουάρ της Γαλλίας έχει ξεφυτρώσει ένα μουσείο αφιερωμένο στα μανιτάρια. Το Musée du Champignon βρίσκεται στην γραφική St-Hilaire-St-Florent στα βορειοδυτικά της χώρας. Έχει κατασκευαστεί μέσα σε ένα σπήλαιο όπου και θα βρείτε μια τεράστια συλλογή σπάνιων και ασυνήθιστων μανιταριών, τα οποία μπορείτε να δοκιμάσετε.
http://www.musee-du-champignon.com/index.php

 Μουσείο καμένου φαγητού, Βιρτζίνια, ΗΠΑ
http://www.burntfoodmuseum.com/



















Ίσως το πιο ξεχωριστό μουσείο της λίστας, αφού σε αντίθεση με όλα τα άλλα, το συγκεκριμένο μουσείο είναι κυριολεκτικά αφιερωμένο στην… αποτυχία! Η έφορος του μουσείου διακρίνει στις υπέρτατες γαστρονομικές καταστροφές την ομορφιά, δίνοντας παράλληλα σε όλους την ευκαιρία να δούμε με ένα άλλο, πιο καλλιτεχνικό μάτι τα καμένα πιάτα. Απαραίτητη είναι η επίσκεψη για όσους δεν παινεύονται για τις ικανότητες τους στην κουζίνα.
http://www.burntfoodmuseum.com
Πηγή :  clickatlife
Επιμέλεια : Συντακτική Ομάδα Mykonos Ticker

Ποιά είναι η «αφρόκρεμα» των τυριών;

Το τυρί δεν είναι μια καθόλου απλή υπόθεση και για το λόγο αυτό, η Guardian δημιούργησε μια λίστα με μερικά από τα πιο ξεχωριστά και γευστικά τυριά, χωρίς βέβαια να λείπουν ....
από αυτή και οι αμφιλεγόμενες συμμετοχές.
Το τυρί, εκτός από ιδιαίτερα ωφέλιμο για την ανθρώπινη υγεία λόγω των θρεπτικών συστατικών του γάλακτος, είναι ένα από τα παλαιότερα δείγματα γαστρονομικής κουλτούρας. Πρόκειται βέβαια και για ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια ενός τραπεζιού, είτε από μόνο του στο τέλος ή στην αρχή του γεύματος, είτε ως συστατικό ενός πιάτου.
Ο καθένας έχει τις δικές του προτιμήσεις, τόσο σε γεύση, όσο και σε υφή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να εκτιμήσει κανείς το «καλό» τυρί. Ιδού λοιπόν, μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα τυριά του κόσμου για να ξέρετε τι θα επιλέξετε την επόμενη φορά από τα ράφια του σούπερ μάρκετ.
 Έμμενταλ, η ξανθιά Σουηδέζα
Το έμμενταλ εκ πρώτης όψεως μπορεί να εντυπωσιάζει, αφού έχει τις χαρακτηριστικές μεγάλες τρύπες που το κάνουν να ξεχωρίζει από άλλα τυριά. Έχει όμως και μια ιδιαίτερα ήπια γεύση και μια λαστιχένια υφή, που μπορεί να σας αφήσει ασυγκίνητους. Εκεί που φαίνεται η αξία ενός τέτοιου τυριού όμως είναι το fondue! Χωρίς το έμμενταλ, το fondue δεν θα υπήρχε και για αυτό το λόγο και μόνο, αξίζει την προσοχή σας.
Ρεμπλοσόν φερμιέ, το τυρί με τις εποχές του
Το ρεμπλοσόν ξεχωρίζει για δύο κυρίως, λόγους. Πρώτον, γιατί είναι ντελικάτο, αφού φτιάχνεται από φρέσκο γάλα χωρίς να θερμαίνεται και ωριμάζει για μόλις δύο εβδομάδες. Δεύτερον, γιατί έχει… τις εποχές του! Αν και διατίθεται όλο τον χρόνο, το πιο γευστικό ρεμπλοσόν κυκλοφορεί την άνοιξη και το καλοκαίρι, όταν οι αγελάδες τρέφονται αποκλειστικά στις γαλλικές πεδιάδες της Haute-Savoie. Μπορεί να χρησιμοποιείται στην μαγειρική, αλλά τρώγεται καλύτερα σκέτο.

 Στίλτον, το βασιλικό τυρί

Το στίλτον, όπως και να το κάνουμε, έχει αρκετά «βασιλικά» χαρακτηριστικά: ευχάριστα πικάντικη γεύση, μια πλούσια και κρεμώδη υφή και μια «γαλαζοαίματη» εμφάνιση που θα σας κάνει να ξεχάσετε τα ροκφόρ και τα άλλα μπλε τυριά που έχετε μάθει. Το στίλτον έχει πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο ψημένο, όσο και άψητο σε σάντουιτς (δοκιμάστε το με φουά γκρα), οπότε μην αγνοήσετε αυτή την βρετανική λιχουδιά την επόμενη φορά που θα τη συναντήσετε.

 Χαλούμι, για τις «επικίνδυνες» αποστολές

Το κυπριακό τυρί έχει μια ιδιαίτερη υφή και γεύση που το καθιστά βασιλιά των τυριών στη μαγειρική. Αντέχει στις υψηλές θερμοκρασίες, οπότε μπορείτε να το τηγανίσετε ή να το ψήσετε στη σχάρα χωρίς το φόβο μη σας λιώσει. Αποκτά πιο ελαστική υφή όταν ζεσταθεί, χωρίς να φτάνει στο υγροποιημένο «χάος» της μοτσαρέλλας ή να διαλύεται όπως η φέτα. Μπορεί να συνοδεύσει σχεδόν τα πάντα, είτε κρέας, είτε λαχανικά, ενώ μπορεί να διατηρηθεί στο ψυγείο για αρκετό καιρό κι έτσι αποτελεί ένα από τα πιο αξιόπιστα και «σκληραγωγημένα» τυριά.
Λάνκασαϊρ, μια οικογένεια από μόνο του
Λίγα τυριά έχουν το εύρος γεύσης και υφής όπως το Λάνκασαϊρ. Είτε το θέλετε κρεμώδες είτε σφιχτό, είτε σας αρέσουν οι έντονες ή ήπιες γεύσεις, σίγουρα υπάρχει ένα Λάνκασαϊρ το οποίο θα ταιριάζει στις προτιμήσεις σας. Όταν το δαγκώσετε σπάει σε μικρά κομμάτια, αφήνοντας μια ευχάριστη γεύση στο στόμα. Είναι ένα από τα πιο «πολυπρόσωπα» τυριά που αξίζει να δοκιμάσετε.

 Παρμεζάνα Ρετζιάνο, το απόλυτο ιταλικό τυρί

Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά τυριά στον κόσμο, το οποίο φτιάχνεται για πολλούς αιώνες με την ίδια θρησκευτική ευλάβεια. Οι τυροκόμοι της βορείου Ιταλίας έχουν τελειοποιήσει μεν τη συνταγή τους, αλλά κάθε κεφάλι τυριού είναι λίγο διαφορετικο. Η παρμεζάνα ωριμάζει μέχρι και τέσσερα χρόνια, δημιουργώντας μια umami αλμύρα που την κάνει ακαταμάχητη. Στους ιστορικούς θαυμαστές της παρμεζάνας συγκαταλέγονται μεταξύ άλλων, ο Ναπολέων, ο Μολιέρος και ο Σάμουελ Πέπις.
Τανγουόρθ, το «καμαμπέρ» στις δόξες του
Η βρετανική απάντηση στο καμαμπέρ μπορεί ακόμα και να έχει ξεπεράσει τον «δάσκαλο» της. Το τανγουόρθ δεν έχει τόσο κρεμώδη υφή, δεν είναι τόσο πικρό όταν ωριμάσει και μερικές φορές θυμίζει ισπανικά τυριά που δεν φτιάχνονται με πυτιά. Για να πειστείτε βέβαια, πρέπει να το δοκιμάσετε με φρέσκο ψωμί. Το τανγουόρθ ανακηρύχτηκε ως «Supreme Champion» στα Βρετανικά Βραβεία Τυριού του 2006 και μάλλον, όχι άδικα.

 «Αμερικάνικες» φέτες κίτρινου τυριού, τελεία και παύλα

Μπορεί να εκπλήσσει, αλλά οι γνωστές συσκευασμένες φέτες «τυριού» (ή καλύτερα φέτες που μοιάζουν με τυρί) είναι ένα από τα πιο συνεπή και σταθερά τυριά του κόσμου. Οφείλει την ιδιαίτερη και ξεχωριστή γεύση και υφή του στην τεχνολογία, η οποία επιτρέπει παράλληλα και τη μαζική παραγωγή του. Μπορεί να μην έχει το κύρος ενός γαλλικού ή ιταλικού τυριού, πετυχαίνει όμως στο απόλυτο τον στόχο του καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο τυρί: κάνει το τσισμπεργκερ κάτι παραπάνω από ένα μπιφτέκι με ψωμί.
Πηγή : clickatlife
Επιμέλεια άρθρου :  Συντακτική Ομάδα  Mykonos Ticker

 

 Το ακριβότερο επιδόρπιο κέικ... στον κόσμο της πολυτέλειας , £22,000 !!!

 Cadbury, eat your heart out: This dessert is made with four different types 
of finest Belgian chocolate and dressed with champagne caviar and gold leaf. 
The piece de resistance is a two-carat diamond ...

Dessert, sir? That'll be £22,000 please... Lake District restaurant whips up the world's most expensive pudding

  • Made with champagne caviar and gold
  • Topped off with a two-carat diamond
By Simon Tomlinson

As tempting as this dessert looks, you might just lose your appetite when you see the price tag.
Styled like a Faberge Easter egg, the chocolate concoction will set you back an eye-watering £22,000.
It's believed to have battered all previous records courtesy of its lavish list of ingredients, which includes gold, champagne caviar and a two-carat diamond.

 Expensive taste: Chef Marc Guibert's pudding is styled like this Faberge Easter egg made by Theo Faberge, the grandson of the official jeweler of the Russian court, Carl Faberge, which was worth £22,000 ($35,000) in 2003

The pudding is made with four different types of the finest Belgian chocolate flavoured with a combination of peach, orange and whiskey.

More...
It is layered with champagne jelly and a light biscuit joconde and glazed with edible gold leaf.
It is the handiwork of Marc Guibert, head chef at Lindeth Howe Country House Hotel in Windermere, Cumbria, and is being launched for National Chocolate Week, starting today.
 
The chef: Marc Guibert, who works at Lindeth Howe Country House Hotel in Windermere
Stephen Broughton, managing director of Lindeth Howe, said: 'Marc has used all of his culinary talents to whip up a truly incredible concoction of chocolate, champagne and gold leaf, all topped off with a diamond.
'It looks spectacular, tastes incredible and has a price tag to match!'
At £22,000, the dessert easily breaks the world record currently held by New York's Serendipity 3 Restaurant, which was selling its Frrrozen Haute Chocolate last year for a cool £15,730.
Theirs contains 24 carat edible Swiss gold and is lined with 23 carat edible gold leaf.
But the British pudding will not take its place in the Guinness Book of World Records until a customer has deep enough pockets to order one - which must be done three weeks in advance.
 Lost its crown: Serendipity 3's Frrrozen Haute Chocolate was on sale 
at the New York restaurant for a record £15,730 last year, 
but has now been outpriced by the Lake District's own recipe

 Αυτό το γλυκό μπορούν να το δοκιμάσουν πολύ λίγοι

Όσο νόστιμο και λαχταριστό κι αν σας φαίνεται, είμαστε σίγουροι ότι μόλις ακούσετε την τιμή του θα σας κοπεί όχι μόνο η όρεξη αλλά και τα πόδια!
Το σαν αυγό Faberge σοκολατένιο γλυκό κοστίζει… 25.197 ευρώ (!) και μάλλον σπάει κάθε προηγούμενο ρεκόρ, χάρη στα «πλούσια» (κυριολεκτικά) υλικά του, όπως χρυσός, σαμπάνια, χαβιάρι και ένα διαμάντι δύο καρατίων!

Η πουτίγκα έχει φτιαχτεί από τέσσερα διαφορετικά είδη της πιο εκλεκτής βέλγικης σοκολάτας, με γεύση ροδάκινου, πορτοκαλιού και ουίσκι.

Έχει στρώσεις από ζελέ σαμπάνιας και ένα ελαφρύ μπισκότο joconde και βρώσιμα φύλλα χρυσού!
Το… πανάκριβο αυτό γλύκισμα έφτιαξε ο Marc Guibert, head chef στο ξενοδοχείο Lindeth Howe Country House στο Windermere της Cumbria και πρόκειται να εκτεθεί στην έκθεση για την εθνική εβδομάδα σοκολάτας!
Πηγή : www.dailymail.co.uk
Επιμέλεια Συντακτική Ομάδα Mykonos Ticker

Μαρία Νέτσικα :Το ημερολόγιο της γεύσης 2012

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,
Με μεγάλη μου χαρά σας ενημερώνω για την κυκλοφορία του βιβλίου μου ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΓΕΥΣΗΣ 2012 από τις εκδόσεις IANOS.
Πρόκειται για ένα ημερολόγιο που θα μας κρατήσει συντροφιά, θα μας δώσει συμβουλές και θα μας διασκεδάσει, όλο το 2012, με πολλές μικρές πληροφορίες και ιστορίες για τη γεύση. ...
Λαχταριστά ζυμαρικά, μυρωδάτες σάλτσες, πικάντικα μπαχαρικά, υγιεινά όσπρια και ελαιόλαδα, γιορτινά ψωμιά, γλυκίσματα, κρασιά, αποστάγματα και πολλά, πολλά άλλα νόστιμα θέματα παρελαύνουν στις σελίδες του, προσφέροντας μια ευχάριστη νότα στην καθημερινότητά μας. Η Μαρία Νέτσικα εξομολογείται: "Το κρασί και η γαστρονομία είναι για μένα, εκτός από το αντικείμενο της δουλειάς μου, και καλοί, πιστοί σύντροφοι. Τόσο σπουδάζοντας κι αγαπώντας τα παράφορα, όσο και στη συνέχεια "διαχέοντας" με διάφορους τρόπους αυτή τη γνώση, συνειδητοποίησα πως η γνωριμία με τον -πάντα σαγηνευτικό- κόσμο τους προσθέτει ποιότητα στις απλές χαρές της καθημερινής ζωής. Πιστεύοντας λοιπόν ακράδαντα ότι οι γαστρονομικές-οινικές αναζητήσεις και η επακόλουθη κατανόηση συμβάλλουν, εκτός των άλλων, στην καλλιέργεια των αισθήσεων και στη διεύρυνση των οριζόντων μας, με μεγάλη χαρά μοιράζομαι μαζί σας έναν "θησαυρό" γνώσεων και εμπειριών πολλών-πολλών χρόνων" .

Το ημερολόγιο της γεύσης 2012
Συγγραφέας: Νέτσικα Μαρία
εικονογράφηση: Ελίνα Στελετάρη
Εκδότης: Ιανός
ISBN: 960-6882-48-9 Έκδοση: Οκτώβριος 2011
Σελίδες: 168
Τιμή € 12,80

Νέτσικα  Μαρία
Επιμέλεια άρθρου :  Συντακτική Ομάδα  Mykonos Ticker

Πως να αποφύγετε την πικρή γεύση του κρασιού στα φαγητά σας

Για να αποφύγετε την πικρή γεύση που αρκετές φορές αφήνει το κόκκινο κρασί κατά το μαγείρεμα των φαγητών , ...

ρίξτε προς το τέλος του μαγειρέματος λίγη μαύρη σοκολάτα.Η πικρίλα θα εξαλειφθεί,το φαγητό σας θα γίνει πιο γλυκό και η σάλτσα θα μοιάζει σαν να την έχετε γυαλίσει. 
Πηγή :  ethnos
Επιμέλεια Συντακτική Ομάδα Mykonos Ticker

Ελληνική "πρωτιά" με αλλαντικό, στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό καινοτόμων προϊόντων διατροφής

Την πρώτη θέση κατέλαβε η ελληνική συμμετοχή στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό καινοτόμων προϊόντων διατροφής Ecotrophelia 2011, που πραγματοποιήθηκε στην Κολονία της Γερμανίας, στο πλαίσιο της Έκθεσης Τροφίμων και Ποτών Anuga 2011.

            Η νικήτρια ομάδα του διαγωνισμού με τον Πρόεδρο του ΣΕΒΤ

    Νικητής της εφετινής τέταρτης ευρωπαϊκής διοργάνωσης Ecotrophelia αναδείχθηκε ένα πρωτοποριακό αλλαντικό με το όνομα "Da Vero - Eco Seafood Cold Cuts" που δημιούργησε η ομάδα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Το προϊόν συνδυάζει τη διατροφική αξία των θαλασσινών και την οικολογική αξιοποίηση των παραπροϊόντων της βιομηχανίας τροφίμων, σε μια νόστιμη και υγιεινή διατροφική επιλογή. Το συγκεκριμένο προϊόν είχε επιλέξει ο Σύνδεσμος Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων (ΣΕΒΤ) για να λάβει το πρώτο βραβείο στον ελληνικό διαγωνισμό.

    Εκτός από την Ελλάδα, στο διεθνή διαγωνισμό συμμετείχαν η Τσεχία, η Δανία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Ισλανδία, η Ιταλία, η Λιθουανία, η Ρωσία, η Σλοβενία, η Ισπανία και η Ελβετία. Όλες οι χώρες είχαν να επιδείξουν καινοτόμα προϊόντα με έντονα φιλικό προς το περιβάλλον χαρακτήρα, ωστόσο η ελληνική συμμετοχή κατάφερε να ξεχωρίσει και να βραβευτεί.

    Σχολιάζοντας τη διάκριση που κέρδισε η ελληνική συμμετοχή, ο κ. Καλούσης, Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων, συνεχάρη τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου για τη μεγάλη τους νίκη και ανέφερε: "Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που, σε μια τόσο δύσκολη για τον τόπο μας συγκυρία, η Ελληνική Βιομηχανία Τροφίμων απέδειξε ότι με την εξωστρέφεια και την ανταγωνιστικότητά της και χάρη στο ανθρώπινο δυναμικό της μπορεί να αποτελέσει όχημα για την ανάπτυξη και την έξοδο από την κρίση".
Πηγή: Express.gr
Επιμέλεια Συντακτική Ομάδα Mykonos Ticker

 

EMPHASIS Chardonnay 2010 Kτήμα Παυλίδη

Κύριος στόχος του Κτήματος Παυλίδη είναι η παραγωγή εκλεκτών οίνων. Η διάθεση στον καταναλωτή ποιοτικών προϊόντων, αναγνωρίσιμων, με εκλεπτυσμένα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά.
Για την επίτευξη των στόχων μας διαθέτουμε αμπελώνα 600 στρεμμάτων,...
ενώ υπάρχει η προοπτική συστηματικής επέκτασής τους με βασικό σκοπό την κάλυψη της παραγωγής μας από ιδιόκτητα αμπέλια, έτσι ώστε η ποιότητα της πρώτης ύλης να είναι πλήρως ελεγχόμενη.
Στους αμπελώνες μας καλλιεργούνται ελληνικές κ διεθνείς ποικιλίες, γνωστές αλλά και λιγότερο διαδεδομένες, επιδιώκοντας πάντα, να φέρουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα των εδαφών (terroir) που από την αρχαιότητα μέχρι και τη νεότερη Ελλάδα, είχαν επιλεχθεί από τους προγόνους μας για την εγκατάσταση των αμπέλων τους.

  Είδος
Οίνος
Παραγωγός
Παυλίδη (Κτήμα)
Περιγραφή Παραγωγού
Κατηγορία: Λευκός Οίνος ,Προστατευόμενη Γεωγραφική Ένδειξη  Δράμας
Ποικιλιακή σύνθεση: Chardonnay
Οινοποίηση: Τα σταφύλια μετά την τράπεζα διαλογής οδηγούνται στο πιεστήριο, όπου εφαρμόζοντας χαμηλές τιμές πίεσης, εξάγεται ο πολύ υψηλής ποιότητας χυμός. Ο μούστος μετά την απολάσπωσή του, μεταφέρεται με τη βοήθεια της βαρύτητας στα βαρέλια, όπου λαμβάνει χώρα η αλκοολική (και η μηλογαλακτική) ζύμωση. Εκεί, ο ολοκληρωμένος πλέον οίνος παραμένει με τις οινολάσπες του για 6 μήνες.
Χαρακτηριστικά του κρασιού: Χρυσοκίτρινο χρώμα και πολυσύνθετο άρωμα τροπικών φρούτων (μάνγκο, ανανάς), μελιού και κηρού σε ένα διακριτικό φόντο ψημένου ψωμιού. Στο στόμα λιπαρό και στρόγγυλο, με μία αίσθηση γλυκύτητας, και αφήνοντας μία χαρακτηριστική φρεσκάδα στην επίγευση.
Συστάσεις σερβιρίσματος: Ιδανικά σερβίρεται στους 10-12 °C δίπλα σε ψάρια , όστρακα, Ζυμαρικα  και  Tυριά a  pate molle
Χρώμα
Λευκός
*Διεθνής Ποικιλία
 Chardonnay  *
Κατηγορία Ποιότητας
Λευκός Τοπικός Οίνος Δράμας
Χρονιά
2009
Χώρα Προέλευσης
Ελλάδα
Περιοχή
Δράμα
Volume
750ml
Ξηρότητα
Ξηρός
Κατάσταση
Ήπιος
Abv
14%
Πότε να το πιείτε
Κρατήστε το 2-3 χρόνια
Κορυφαίες Συζεύξεις
Carpaccio σολομού, Tυριά  à pâte molle , Σολωμός καπνιστός, Σολωμός ψητός στη σχάρα, Ψάρι φιλέτο όπως καλκάνι και χριστόψαρο , Στρείδια , Carpaccio από Χτένια ,  Αστακός με ελαφριά σως ,... etc
Συνδιάζεται επίσης με
Ζυμαρικά  με οστρακοειδή και ελαφριά σως , Ριζότο με φιλέτο Ψαριού, ..... etc


Διακρίσεις
Χρυσό μετάλλιο στο Berliner Wein Trophy 2009 PΑVLIDIS CHARDONNAY 08
Ασημένιο μετάλλιο στο Chardonnay du Monde 2009 PΑVLIDIS CHARDONNAY 08
Ασημένιο μετάλλιο στο Chardonnay du Monde 2010 PΑVLIDIS CHARDONNAY 08

Το  Chardonnay 2008 του Κτήματος Παυλίδη στη Δράμα, διακρίθηκε από το γερμανικό περιοδικό SELECTION σαν το καλύτερο Ελληνικό κρασί τύπου Βουργουνδίας,  ενώ απέσπασε το μοναδικό για την Ελλάδα χρυσό μετάλλιο στο διαγωνισμό Μεσογειακών κρασιών TERRAVINO. Το ίδιο κρασί έλαβε επίσης ειδική βράβευση ως το κορυφαίο ελληνικό κρασί στο διαγωνισμό CITADELLES DU VIN στη Γαλλία.
             
  * Chardonnay
Το Chardonnay είναι μια ευρύτατα διαδεδομένη λευκή ποικιλία από την οποία παράγονται λευκά κρασιά, καθώς και η γνωστή σε όλους Σαμπάνια.

Θεωρείται ότι κατάγεται από την περιοχή της Βουργουνδίας, στην ανατολική Γαλλία, και ότι έχει σχέση τόσο με το Pinot noir όσο και με το Pinot Blanc. Εν τούτοις και μετά από πολλές διαφωνίες μεταξύ εγκύρων οινολόγων, σήμερα αποδεικνύεται με τις σύγχρονες μεθόδους βασισμένες στο DNA, ότι προέρχεται από διασταύρωση μεταξύ Pinot και Gouais Blanc.

Μέχρι το 2006, 34 ποικιλίες-κλώνοι του Chardonnay μπορούν να αναγνωριστούν μόνο στην Γαλλία, δημιουργήματα κυρίως του Πανεπιστημίου της Βουργουνδίας στην Ντιζόν, που βοηθούν στην προσαρμογή της κάθε ποικιλίας ανάλογα με το terroir αλλά και τα χαρακτηριστικά που επιθυμεί ο παραγωγός.

Έτσι, το Chardonnay είναι φημισμένο για την προσαρμοστικότητά του σε εδάφη, καιρικές συνθήκες, terroir, αλλά και για την ευκολία καλλιέργειάς του. Μπορεί δηλαδή σχετικά εύκολα να "κληρονομήσει" τα χαρακτηριστικά του terroir αλλά και του παραγωγού. Είναι μια εξαιρετικά ζωηρή ποικιλία, με μεγάλη εδαφική κάλυψη και πυκνότητα φύτευσης, αλλά και με ποιότητα αντιστρόφως ανάλογη αυτής της αποδοτικότητας. Φυτεύεται σε όλα σχεδόν τα εδάφη, αλλά η αρχική ποικιλία ευδοκιμεί σε αργιλώδη και σχιστολιθικά εδάφη, με αποτέλεσμα εξαιρετικά κρασιά σε γεύση αλλά και αρώματα.

Λόγω πολλών κοινών χαρακτηριστικών, τα Pinot Blanc και Chardonnay συχνά μοιάζουν τόσο που είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσουν οι μη ειδικοί.

Από το Chardonnay παράγονται δύο από τα πιο διάσημα κρασιά: το Chablis και η Σαμπάνια.

Το Chablis είναι προστατευμένη ονομασία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και χρησιμοποιείται αποκλειστικά για τα κρασιά που προέρχονται από την περιοχή Chablis της περιφέρειας Yonne, και παράγονται αποκλειστικά από Chardonnay. Εκεί θα βρούμε την "αγνότερη" μορφή των κρασιών Chardonnay, κυρίως λόγω του terroir αλλά και των αυστηρών μεθόδων παραγωγής του, που ευνοούν υψηλή οξύτητα. Εν τούτοις, το Chablis έχει τέτοια παγκόσμια αναγνώριση που έχει φτάσει να χαρακτηρίζει σχεδόν κάθε λευκό ξηρό κρασί, ακόμα και αν δεν παράγεται από την ποικιλία Chardonnay.

Στην Καμπανία (Champagne), to Chardonnay είναι μια από τις τρεις βασικές ποικιλίες που φύονται στην περιοχή. Στην περιοχή της Côte des Blancs (λευκές πλαγιές) ευδοκιμεί στα ασβεστολιθικά της εδάφη, που ευνοούν τα χαρακτηριστικά εκείνα που προτιμούν οι παραγωγοί της Σαμπάνιας για την πρώτης ποιότητας εξαιρετική Blanc des Blanc σαμπάνια. Στο χωριό Avize παράγονται τα ελαφρότερα κρασιά, στο Mesnil αυτά με την μεγαλύτερη οξύτητα, και στο Cramant τα πιο αρωματικά.

Στις περιοχές της Καμπανίας, του Chablis και της Βουργουνδίας καλλιεργούνται τα 3/5 του συνόλου της ποικιλίας στην Γαλλία. Καλλιεργείται επίσης στην περιοχή του Languedoc, καθώς και στην Αλσατία, Ardèche, Jura, Σαβοία και στην κοιλάδα του Λίγηρα.

Στις ΗΠΑ καλλιεργείται περισσότερο στην Καλιφόρνια, όπου δίνει εξαιρετικά κρασιά πολύ διαφορετικά από τα Γαλλικά, και στις πολιτείες Oregon, Texas, Virginia και Washington, αλλά και στην Alabama, Arizona, Arkansas, Colorado, Connecticut, Georgia, Idaho, Illinois, Indiana, Iowa, Maryland, Massachusetts, Michigan, Minnesota, Missouri, New Hampshire, New Jersey, New Mexico, North Carolina, Ohio, Oklahoma, South Carolina, Tennessee και Vermont, Καλλιεργείται επίσης στον Καναδά στις επαρχίες της Βρετανικής Κολομβίας, Νέας Σκωτίας, του Ontario και του Quebec. Καλλιεργείται επίσης στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Στην Ιταλία καλλιεργείται κυρίως στον βορρά, αλλά μπορεί να βρεθεί και στο νότο μέχρι και την Σικελία και την Απουλία. Καλλιεργείται επίσης σε όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές χώρες, όπως Αυστρία, Γερμανία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Γεωργία, Μολδαβία, Πορτογαλία, Ρουμανία Σλοβενία, Ισπανία, Ελβετία. Επίσης, στην Νότια Αμερική βρίσκουμε το Chardonnay στην Αργεντινή, την Χιλή και την Ουρουγουάη. Επίσης, στην Νότια Αφρική, στις Ινδίες και γενικά σε όλο σχεδόν τον κόσμο.

Στην Ελλάδα καλλιεργείται κυρίως την τελευταία 20ετία στον βορρά, αλλά μπορεί κανείς να βρει την ποικιλία σε όλες σχεδόν τις αμπελουργικές περιοχές, λόγω της εξαιρετικής προσαρμοστικότητά της.

Το Chardonnay δίνει κρασιά λευκά οποιουδήποτε σχεδόν ύφους, από ξηρά κρασιά μέχρι αφρώδη και ημίγλυκα, και με αρώματα από δρυ μέχρι και αυτά του πράσινου μήλου, καθώς και καραμέλας, κρέμας, καπνού, καρύδας, βανίλιας, που όμως δεν προέρχονται από την ποικιλία -όπως λαθεμένα νομίζουν αρκετοί- αλλά από την μέθοδο της οινοποίησης, που ποικίλλει εξαιρετικά ανάλογα την χώρα και την περιοχή παραγωγής. Ακριβώς για αυτούς τους λόγους, αλλά και λόγω της προσαρμοστικότητας του Chardonnay στο terroir, δε μπορούμε να δώσουμε γενικά χαρακτηριστικά για τα κρασιά που προέρχονται από αυτό ή στα οποία συμμετέχει.
 

Επιμέλεια γιά το Mykonos Ticker Κωνσταντίνα Πρωτογεράκη

Champagne (Σαμπάνια) - Αφρώδης οίνος


Θα εξετάσουμε τον αφρώδη οίνο και τη σαμπάνια μαζί γιατί ο όρος σαμπάνια δεν είναι παρά κατωχυρωνένη ονομασία προέλευσης για τον αφρώδη οίνο που παράγεται στην περιοχή τής Καμπανίας (Champagne), με αυστηρές όμως προδιαγραφές,....
όπως θα δούμε παρακάτω.
Ο αφρώδης οίνος περιέχει διοξείδιο τού άνθρακα που προέρχεται από μια δεύτερη αλκοολική ζύμωση που λαμβάνει χώρα στο μπουκάλι, μετά την εμφιάλωση τού κρασιού. Αυτό συνέβαινε τυχαία σε μερικά γλυκά κρασιά (που περιείχαν ακόμη αρκετά σάκχαρα για ζύμωση και -κατά λάθος- ζωντανούς ζυμομύκητες, ίσως λόγω πλημμελούς καθαρισμού πριν την εμφιάλωση). Το αποτέλεσμα έκανε εντύπωση και άρεσε. Αυτός που μελέτησε και συστηματοποίησε τη διαδικασία αυτή ήταν ο Dom Pierre Perignon (1639-1715), Βενεδικτίνος μοναχός και υπεύθυνος για τήν κάβα τού Αβαείου του Ωτβιλιέ. Εκτός από αυτό ο Dom Pierre Perignon συστηματοποίησε και την επιλογή ποικιλιών σταφυλιών και ανάμειξης κρασιών από διαφόρους παραγωγούς σε κανόνες που, με μικρές παραλλαγές, ισχύουν μέχρι και σήμερα.
Εως τότε τα κρασιά τής Καμπανίας -λευκα και κόκκινα- ήταν ονομαστά σαν εφάμμιλα αυτών τής Βουργουνδίας. Από τότε που άρχισε όμωςη παραγωγή τού αφρώδους οίνου τής Καμπανίας Καμπανίτη Οίνο εννοούμε πια αυτό που όλοι ξέρουμε σαν Σαμπάνια.
Η παραγωγή της Σαμπάνιας αρχίζει με τη διαλογή τών σταφυλιών (και συχνά την ανάμειξή τους). Οι ποικιλίες που χρησιμοποιούνται είναι αυστηρά οι εξής τρείς:
Pinot Noir Μαύρο σταφύλι
Pinot Meunier Μαύρο σταφύλι
Chardonnay Ασπρο σταφύλι
Η πίεση που δέχεται το σταφύλι είναι πολύ ελαφριά ώστε να πάρουμε πολύ καθαρό μούστο, με τις λιγότερες δυνατόν χρωστικές. Ο μούστος κάθεται σε μεγάλες κάδες για 10 - 12 ώρες ώστε να κατακαθίσουν οι χρωστικές και άλλα στερεά εναιωρήματα που -παρά την ευγενική πίεση πέρασαν- και κατόπιν μεταγγίζεται στα δρύινα βαρέλια τής ζύμωσης. Ο πολύ καθαρός αυτός μούστος λέγεται Cuvé. Η ζύμωση διαρκεί περίπου 3 εβδομάδες. Κατόπιν το κρασί πια (και όχι Cuvé) μεταφέρεται σε άλλα δρύινα βαρέλια όπου φυλάσσεται και παλαιώνεται. Το δεύτερο στάδιο αρχίζει με την επιλογή των κρασιών πού θα αναμειχούν. Η σαμπάνια που παράγεται από ένα μόνο κρασί πολύ καλής ποιότητας χωρίς ανάμειξη λέγεται Millesimé. Στο κρασί που θα εμφιαλωθεί προστίθεται ένα μείγμα από ζυμομύκητες, κρασί και ζάχαρη, το Liquer de tirage. Είναι το υλικό για τη δεύτερη ζύμωση που, με το διοξείδιο που θα παράγει θα κάνει τον οίνο αφρώδη. Παλιά το μειονέκτημα τής σαμπάνιας ήταν η θολούρα της, λόγω των στερεών εναιωρημάτων από τη δεύτερη ζύμωση. Τη λύση έδωσε τον 19ο αιώνα η μαντάμ Κλικό (ιδρύτρια τού περίφημου οίκου Κλικό): Τα μπουκάλια, κατά τη δεύτερη ζύμωση δεν κλείνουν με φελλό αλλά με κάψουλες και τοποθετούνται οπό κλίση, με το πώμα προς τα κάτω. Ετσι τα στερεά εναιωρήματα σιγά σιγά κατακάθονται στο λαιμό τής φιάλης. Αφού καθαρίσει καλά το υπόλοιπο κρασί, ο λαιμός ψύχεται σε θερμοκρασία -20° C το περιεχόμενό του παγώνει και στερεοποιείται, ανοίγεται το πώμα και αφαιρείται το παγωμένο συσσωμάτωμα. Ετσι χάνεται βέβαια και λίγη σαμπάνια η οποία συμπληρώνεται με μίγμα από επιλεγμένο κρασί καλής ποιότητας και καλαμοσάκχαρο, το liquer d' expedition. Αυτό το μίγμα έχει μεγάλη σημασία γιατί δίνει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα στη συγκεκριμένη σαμπάνια. Είναι ένα από τα μυστικά τού καθε οίκου παραγωγής. Η δεύτερη ζύμωση διαρκεί συνήθως ένα χρόνο ενώ σε ανώτερης ποιότητας σαμπάνιες τρία ή και περισσότερα. Η "πιπεράτη" -'οπως έχει χαρακτηριστεί- γεύση πυριτόλιθου οφείλεται στο ασβεστολιθικό έδαφος τής Καμπανίας.
Ανάλογα με την ξηρότητα οι σαμπάνιες διακρίνονται σε:
Brut Zero
Μετά την απομάκρυνση των υπολειμμάτων τής 2ης ζύμωσης προστίθεται μόνο κρασί, όχι liquer d' expedition.
Brut
Μετά την απομάκρυνση των υπολειμμάτων τής 2ης ζύμωσης προστίθεται κρασί και 1,5% liquer d' expedition.
Extra Dry
Μετά την απομάκρυνση των υπολειμμάτων τής 2ης ζύμωσης προστίθεται κρασί και 2-3% liquer d' expedition.
Sec
Μετά την απομάκρυνση των υπολειμμάτων τής 2ης ζύμωσης προστίθεται κρασί και 4% liquer d' expedition.
Demi Sec
Μετά την απομάκρυνση των υπολειμμάτων τής 2ης ζύμωσης προστίθεται κρασί και 6-8% liquer d' expedition.
Ενδιαφέρον έχει και η ονοματολογία των φιαλών:
Normal 750 ml
Magnum 1,5 λίτρο
Jeroboam 3 λίτρα
Rehoboam 4,5 λίτρα
Mathusalem 6 λίτρα
Salmanazar 9 λίτρα
Balthasar 12 λίτρα
Nabuchodonosor 15 λίτρα
Σερβίρισμα
Η σαμπάνια πίνεται κρύα (και όχι παγωμένη γιατί χάνει τη γεύση της) σε θερμοκρασία 6-9° C. Σε καμμία περίπτωση δεν πίνεται σε θερμοκρασία δωματίου γιατί τότε θυμίζει κάτι που προτιμούμε να μην αναφέρουμε. Τοποθετούμε τη φιάλη στη σαμπανιέρα με πάγο και νερό και τυλίγουμε το λαιμό με μια πετσέτα. Οταν γιαρτάζουμε κάτι (π.χ. το νέο έτος, μια μεγάλη επιτυχία κλπ) δικαιολογούμαστε να ανοίξουμε το πώμα απότομα ώστε να εκτιναχθεί και να κάνει κρότο. Σε άλλες περιπτώσεις αυτή η πρακτική μάλλον είναι ένδειξη κακού γούστου, οπότε την ανοίγουμε προσεκτικά. Σερβίρεται σε ψηλά ποτήρια τής σαμπάνιας flute που δίνουν έμφαση στις φυσσαλίδες ενώ τα κύπελλα pompadur χρησιμοποιούνατι πιά μόνο για τις γλυκές σαμπάνιες. Κλείνοντας, εξαιρετικής ποιότητας αφρώδεις οίνοι παράγονται και αλλού πλην όμως δεν μπορούν να φέρουν το όνομα σαμπάνια για τούς λόγους πού προαναφέραμε.
Επιμέλεια γιά το mykonos ticker : Κωνσταντίνα Πρωτογεράκη
  Πηγη thirsty

O κόσμος του κρασιού με λέξεις......


Garganega
Ποικιλία από την οποία παράγονται τα διάσημα λευκά κρασιά του Soave. Οι ορεινοί αμπελώνες και οι χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις μπορούν να δώσουν φίνα, λεπτά κρασιά με χαρακτηριστικά αρώματα πικραμύγδαλου.....

Gewurtztraminer
Η ποικιλία με το δύσκολο όνομα είναι υπεύθυνη για κάποια από τα αρωματικότερα κρασιά του πλανήτη. Ένα πραγματικό καλειδοσκόπιο στη μύτη, που συνοδεύεται από παχιά, μπαχαρένια, σχεδόν υπόγλυκη γεύση. Το μοναδικό αυτό χαρακτήρα θα τον βρείτε όμως μόνο στα gewürtztraminer της Αλσατίας.

Grenache Rouge
Ο βασιλιάς του Νότου, μια ποικιλία γεμάτη πιπεράτα αρώματα, μαλακές τανίνες και ανοιχτό χρώμα. Δίνει τα διασημότερα αποτελέσματα στην περιοχή του Chateauneuf du Pape και τα μαζικότερα στην Ισπανία. Δοκιμάστε οπωσδήποτε την πληθωρική, αυστραλέζικη εκδοχή της ποικιλίας.
 
Grenache Blanc
Επίσης νοτιογαλλικό προνόμιο, η λευκή Grenache δίνει αρκετά ουδέτερα λευκά, αλλά και αρκετά ενδιαφέροντα γλυκά κρασιά.

Gruner Vetliner
Η πιο ονομαστή ποικιλία της Αυστρίας, η οποία συνδυάζει την πληθωρικότητα του Chardonnay και την αριστοκρατικότητα του Riesling.Μια καλή, πιπεράτη εκδοχή της ισούται με ένα λευκό κρασί παγκόσμιας κλάσης.

Ειλικρινές
Ένα κρασί καλοφτιαγμένο, με καλή κυρίως σχέση ποιότητας - τιμής, αν και όχι πάντα υψηλής κλάσης.

Εκχύλιση
Η παραμονή του μούστου με τα φλούδια των σταφυλιών, προκειμένου αυτός να απορροφήσει αρώματα, χρώμα και τανίνες.
Εκχύλισμα
Όλα τα στερεά στοιχεία που περιλαμβάνονται σε ένα κρασί και είναι υπεύθυνα για τον πλούτο, τη συμπύκνωση και το σώμα του.

Εξελιγμένο
Ένα κρασί που βρίσκεται στη φάση προχωρημένης ωριμότητας των γευστικών και αρωματικών του χαρακτηριστικών.
Επίγευση
Η αίσθηση που μένει στη μνήμη μας αφού καταπιούμε μια γουλιά κρασί. Όσο περισσότερο διαρκεί τόσο καλύτερο θεωρείται το κρασί.

Επιθετικό
Ένα κρασί λέγεται έτσι όταν είναι σκληρό στο στόμα, συνήθως επειδή διαθέτει πολύ τονισμένη οξύτητα και στεγνές τανίνες.

Επίμονο
Ένα κρασί που η αρωματική και γευστική του διάρκεια είναι μεγάλη. Πάντα ένας θετικός χαρακτηρισμός.

Επίπεδο
Κρασί χωρίς εναλλαγές των γευστικών εντυπώσεων. Βαρετό και πλαδαρό.

Εστέρες
Ουσίες υπεύθυνες για τα αρώματα κρασιών, που συνήθως δημιουργούνται από την αντίδραση των οξέων με την αλκοόλη.
Σάκχαρα
Περιέχονται στον χυμό της ρόγας και μετατρέπονται σε αλκοόλη κατά την αλκοολική ζύμωση, ενώ ένα μέρος τους μπορεί και να μείνει αζύμωτο δίνοντας στο κρασί γλυκιά γεύση.

Ζύμες
Μύκητες που είναι υπεύθυνοι για τη μετατροπή των σακχάρων σε αλκοόλη και άρα για τη δημιουργία του κρασιού. Μπορεί να είναι καλλιεργημένες (εργαστηριακές) ή άγριες (ιθαγενείς), να προέρχονται δηλαδή από το ίδιο το αμπέλι.

Θηλυκό
Ένα κρασί συνήθως λεπτό, ελαφρύ και με ανθώδη χαρακτήρα. Περιέργως πως, οι γυναίκες μάλλον προτιμούν τα στιβαρά, "αντρικά" κρασιά!

Επιμέλεια γιά το mykonos ticker : Κωνσταντίνα Πρωτογεράκη

Mύθοι και αλήθειες γύρω από το κρασί

Συνοδεύετε σχεδόν κάθε γεύμα σας με κρασί και το προτιμάτε ακόμη και στις εξόδους σας. 
Πόσα όμως, γνωρίζετε πραγματικά γι’ αυτό;
«Τι ρόλο παίζει η ηλικία του κρασιού», «πώς μπορώ να το συντηρήσω», «προκαλεί πονοκέφαλο;» είναι κάποια από τα ερωτήματα που μπορεί να έχετε αναπάντητα σχετικά με το κρασί ή να έχετε τις λάθος πληροφορίες. Μάθετε τι ισχύει πραγματικά, έτσι ώστε να ξέρετε τι επιλέγετε, ανάλογα με την περίσταση....

Κρασί και τυρί: πόσο ταιριάζουν;
Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι, τα καλά κρασιά δεν πρέπει να συνδυάζονται με τυρί, καθώς η υφή του τυριού και η έντονη γεύση του, μειώνουν την ικανότητα της γλώσσας να γευτεί την ισορροπία και την πλούσια γεύση ενός καλού κρασιού. Όταν, όμως, το κρασί δεν είναι καλό, συμβαίνει –περιέργως- το αντίθετο και το τυρί μπορεί να βελτιώσει τη γεύση του και να το… «σώσει».
«Παλιό» κρασί: πρέπει να είναι και ακριβό;
To «παλιό» κρασί είναι το κρασί που έχει «έτος παραγωγής» και πολλές φορές χρησιμοποιείται λανθασμένα για να περιγράψει ένα ακριβό κρασί. Στην πραγματικότητα, όμως, τα περισσότερα μη αφρίζοντα κρασιά, ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.
Τα «δάκρυα του κρασιού»: δείγμα ποιότητας; 
Τα «δάκρυα του κρασιού» είναι ουσιαστικά οι σταγόνες που σχηματίζονται στο ποτήρι του κρασιού, όταν το ανακινήσουμε ελαφρώς. Όταν αυτές οι σταγόνες είναι μεγάλες και πέφτουν πολύ αργά, σημαίνει ότι το κρασί περιέχει μεγαλύτερο ποσοστό αλκοόλης και γλυκερίνης. Πέρα απ’ αυτό όμως, οι σταγόνες δεν αποτελούν ένδειξη της ποιότητας του κρασιού.
Ανοιχτό μπουκάλι κρασί: κάνει καλό στη γεύση του;
Το να ανοίξετε ένα μπουκάλι κρασί και να το αφήσετε ανοιχτό μια ώρα πριν το πιείτε, σίγουρα δεν θα απελευθερώσει τη γεύση του, καθώς αυτή η μέθοδος αερισμού είναι αναποτελεσματική. Λόγω του ότι το στόμιο του μπουκαλιού είναι πολύ στενό, ουσιαστικά αποτρέπει τον αέρα να εισέλθει, οπότε μάλλον δεν πρόκειται να φέρει κανένα αποτέλεσμα.
Κρασί και Γαλλία: εκεί παράγεται το περισσότερο κρασί;
Στην πραγματικότητα, αν και η Ιταλία είναι μικρότερη σε μέγεθος από τη Γαλλία και την Καλιφόρνια, είναι η χώρα με την μεγαλύτερη παραγωγή κρασιού. Από τον Βορρά ως το Νότο εκτείνονται 20 περιοχές παραγωγής κρασιού, καθιστώντας τη γειτονική μας χώρα πρώτη στην προσφορά μεγάλης ποικιλίας κρασιών.
Cabernet Sauvignon: είναι η ποικιλία σταφυλιού που καλλιεργείται πιο πολύ από όλες;
Ίσως είναι η πιο γνωστή απ’ όλες, αλλά όχι αυτή που καλλιεργείται περισσότερο. Η ποικιλία merlot είναι αυτή που συναντάμε περισσότερο ανά τον κόσμο.
Παλαιότητα κρασιού: όσο πιο παλιό, τόσο πιο γευστικό;
Αυτή η άποψη ίσως ισχύει για τα καλής ποιότητας κρασιά, αλλά όχι για τα περισσότερα. Σε γενικές γραμμές να θυμάστε τα εξής: Τα φθηνά, ξηρά, λευκά κρασιά πρέπει να καταναλώνονται μέσα σε 1 με 3 χρόνια από τη χρονιά παραγωγής τους, ενώ αν είναι κόκκινα, μέσα σε 1-2 χρόνια. Μέσα σε 3 με 5 χρόνια από τη χρονιά παραγωγής τους μπορούν να καταναλωθούν αυτά που δεν ανήκουν στα φθηνά, αλλά ούτε και στα ακριβά κρασιά, ενώ τα καλά κόκκινα κρασιά φτάνουν τα 5 με 8 χρόνια.
Κρασί και πονοκέφαλος: φταίει το κόκκινο, λόγω της υψηλής περιεκτικότητας σουλφιδίων;
Αν και οι περισσότεροι πιστεύουν ότι τα σουλφίδια (ή το διοξείδιο του θείου) προκαλούν πονοκέφαλο, στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Το σώμα μας παράγει σουλφίδια καθημερινά, ενώ τα βρίσκουμε και σαν συντηρητικά σε πολλές τροφές που καταναλώνουμε. Παρ’ όλα αυτά, αν κάποιοι αντιμετωπίζουν προβλήματα με το άσθμα, τα σουλφίδια μπορεί να προκαλέσουν αλλεργικές αντιδράσεις. Τα κόκκινα κρασιά έχουν μικρότερες ποσότητες πρόσθετων σουλφιδίων σε σχέση με τα άσπρα κρασιά, καθώς η φλούδα των σταφυλιών από τα οποία προέρχονται, έχει φυσική συντηρητική δράση. Τα φθηνά κρασιά μικρής περιεκτικότητας σε αλκοόλ, χρειάζονται περισσότερα σουλφίδια για να αποτρέψουν την οξείδωση.
Αποθήκευση ανοιχτού μπουκαλιού: διατηρείται σωστά στο ψυγείο;
Ενώ για τα λευκά κρασιά το ψυγείο αποτελεί καλή λύση, για τα κόκκινα τα πράγματα αλλάζουν, γιατί μειώνεται η γεύση και η οξύτητά τους. Ακόμη και αφότου αυξηθεί η θερμοκρασία τους, όταν βγουν από το ψυγείο, η γεύση τους δεν θα είναι η ίδια.
Πηγή  clickatlife
Επιμέλεια γιά το mykonos ticker : Κωνσταντίνα Πρωτογεράκη
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...