29 Νοε 2015

Η σκάλα της επιτυχίας

Υπάρχουν άνθρωποι που η ζωή τους -θεωρητικά, τουλάχιστον- είναι πιο απλή από κάποιων άλλων.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που έτυχε να γεννηθούν σε οικογένειες που είχαν.......
οικονομική άνεση. Εκείνοι που μπόρεσαν να επιλέξουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό και να κάνουν όποιο μεταπτυχιακό θέλουν κι όπου θέλουν, χωρίς να χρειάζεται να αγχωθούν για το αν θα μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά ή εκείνοι που όσο σπούδαζαν δεν έπρεπε αναγκαστικά να δουλεύουν παράλληλα.

Εκείνοι που ανέλαβαν την έτοιμη και κερδοφόρα οικογενειακή επιχείρηση. Εκείνοι που ξέρουν πως σε μια δύσκολη στιγμή θα μπορούν να εισπράξουν την οικονομική βοήθεια που θα χρειαστούν. Εκείνοι που έχουν την ευκαιρία να κάνουν δοκιμές μέχρι να επιλέξουν τι επαγγελματικό δρόμο θέλουν να ακολουθήσουν, καθώς επίσης και την πολυτέλεια να μην πανικοβληθούν αν μείνουν έστω κι ένα μήνα χωρίς δουλειά.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν άνθρωποι που τα χρήματα ήταν ένα μέσο που τους δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα απ’ όσα τους έλυνε, αφού συνήθως η λέξη που τα συνόδευε ήταν η έλλειψη. Προέρχονται από οικογένειες χωρίς οικονομική ευχέρεια. Κάποιοι σπούδασαν κι η φοιτητική τους ζωή μοιραζόταν μεταξύ πανεπιστημίου, συγκοινωνιών και δουλειάς. Σε περίπτωση που επιθυμούσαν να προχωρήσουν με τις σπουδές τους στο εξωτερικό ο μόνος τρόπος να αντεπεξέλθουν θα ήταν είτε μια υποτροφία είτε χρήματα που θα είχαν συγκεντρώσει δουλεύοντας. 

Κάποιοι άλλοι μπορεί να μην σπούδασαν, μα δούλευαν σκληρά προσπαθώντας είτε να δημιουργήσουν κάτι δικό τους είτε να εξασφαλίσουν μια πιο άνετη ζωή ή απλά γιατί δεν είχαν την επιλογή να κάνουν κάτι άλλο. Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των ανθρώπων είναι το γεγονός ότι γνωρίζουν πολύ καλά πως μπορούν να στηριχτούν μόνο στις δικές τους δυνάμεις και πως οι γονείς τους, ακόμα κι αν το επιθυμούν, δε θα μπορέσουν ποτέ να χρηματοδοτήσουν την κατασκευή του δρόμου που θα τους οδηγήσει στα όνειρα τους. Έτσι τον φτιάχνουν μόνοι τους.

Αν υποθέσουμε πως η επιτυχία είναι μια σκάλα, είναι σημαντικό να αντιληφθούμε πως κανένας άνθρωπος δε φτάνει στην κορυφή της. Όλοι, ακόμα κι εκείνοι που ζουν σε οικονομική ευμάρεια, πρέπει να προσπαθήσουν για να φτάσουν και θα ήταν άδικο να ισχυριστούμε το αντίθετο. Η διαφορά είναι πως οι άνθρωποι που έχουν την οικονομική βοήθεια της οικογένειάς τους στα πρώτα τους βήματα ξεκινούν από τη μέση της σκάλας, ενώ οι υπόλοιποι πρέπει να ξεκινήσουν από το πρώτο σκαλοπάτι. 

Οι μεν έχουν την ευθύνη πως πρέπει να διατηρήσουν αυτά που ήδη έχουν και να καταφέρουν να τα αυξήσουν, κάτι το οποίο χρειάζεται δουλειά και προσπάθεια. Οι δε προσπαθούν από το τίποτα να δημιουργήσουν κάτι, γεγονός που επισύρει την ανάγκη περισσότερου μόχθου αλλά και τη βοήθεια της τύχης συνήθως. Όσοι τα καταφέρνουν ονομάζονται αυτοδημιούργητοι.

Οι αυτοδημιούργητοι άνθρωποι έχουν στόχους που πασχίζουν να υλοποιήσουν. Έχουν συναίσθηση των δυσκολιών που μπορεί να αντιμετωπίσουν, αλλά και το ανάλογο θάρρος και επιμονή. Κάποιοι μπορεί να γίνουν σκληροί με το πέρασμα των χρόνων, να ξεχάσουν από πού ξεκίνησαν και να γίνονται άδικοι με τους ανθρώπους που συνεργάζονται. 
Η δικαιολογία μπορεί να είναι πως πάλεψαν πολύ για να φτάσουν εκεί που έφτασαν και πως φοβούνται μήπως κάποιος τους καταστρέψει ό,τι με τόσες δυσκολίες δημιούργησαν. Επίσης, δεν είναι σκληροί μόνο με τους άλλους αλλά πολύ περισσότερο με τον ίδιο τους τον εαυτό, αφού έχουν την πεποίθηση πως αλλιώς δε θα τα είχαν καταφέρει. 

Υπάρχουν άνθρωποι, άλλωστε, που θεωρούν ότι τα συναισθήματα τούς φράζουν τον δρόμο προς την επιτυχία. Πιστεύουν πως όσο λιγότερα νιώθεις, τόσο περισσότερο «ανεβαίνεις» . Αυτοί είναι οι άνθρωποι που πατούν «επί πτωμάτων» ώστε να φτάσουν εκεί που θέλουν. Στην πραγματικότητα δε φτάνουν ποτέ τον στόχο τους γιατί είναι μετακινούμενος. Μόλις πλησιάσουν, θέτουν άλλον στόχο, ακόμα πιο ψηλά, κι όσο ανεβαίνουν τόσο σκληραίνουν.

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι οι αυτοδημιούργητοι άνθρωποι που πάντα θυμούνται το συναίσθημα που ένιωσαν όταν ανέβηκαν το πρώτο σκαλοπάτι. Εκείνοι που δουλεύουν ακούραστα, μα δεν ξεχνούν να χαμογελούν. Εκείνοι που τους ανθρώπους που πιστεύουν πως αξίζουν, τους απλώνουν το χέρι ώστε ν’ ανέβουν ένα σκαλί πιο πάνω και δεν τους σπρώχνουν να πέσουν από τη σκάλα από φόβο μήπως κάποια μέρα βρεθούν στο ίδιο σκαλί και δε χωρέσουν. Εκείνοι που κάποιες φορές μπορεί να φαίνονται σκληροί, μα μόνο μέχρι να σε εμπιστευτούν.

Τελικά, λοιπόν, δεν έχει σημασία από πού ξεκινάει ένας άνθρωπος μα ούτε και που φτάνει. Αυτό που μετράει είναι στη διαδρομή να μην ξεχνάει. Να μη φοβάται να νιώθει. Να φτάσει όσο πιο ψηλά επιθυμεί, αλλά να έχει κάποιον να μοιραστεί την επιτυχία του. Να ανεβαίνει χωρίς να ντρέπεται να κοιτάξει πίσω του. Να μην αφήσει τη συναισθηματική αποσκευή του στην αρχή της σκάλας από φόβο μήπως τον βαραίνει και δεν μπορέσει να ανέβει.
Να αυτό-δημιουργείται χωρίς να αυτό-καταστρέφεται.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...