«Άντε καρδιά μου και άσπρο πάτο, καιρός να πάμε παρακάτω» λέει ένα τραγούδι.
Δηλαδή, χωρίσαμε; Και τώρα τί; Τί είναι άραγε αυτό που ονομάζεται χωρισμός......
και πως αντιμετωπίζεται; Πάντως σίγουρα όταν χωρίζεις, δεν είσαι χωρισμένος αλλά ελεύθερος!
Ξέρω, πρόκειται για μια επώδυνη κατάσταση, αλλά αν προσπαθήσουμε να την
αντιμετωπίσουμε λίγο από την οπτική της αξίας της ζωής, να φανεί
λιγότερο επώδυνη. Εξάλλου, πάντα θα υπάρχει μια αφορμή, αν πραγματικά
θες να αφήσεις κάτι πίσω σου.
Η ζωή θα έλεγε κανείς πως προχωρά σαν ένα ταξίδι στον αυτοκινητόδρομο. Ποτέ
δεν ξέρεις αν πρέπει να μείνεις εκεί που ήδη βρίσκεσαι και πότε ακριβώς
να πας παρακάτω. Αν υποθέσουμε λοιπόν, πως πρέπει να πας παρακάτω, πώς
είσαι σίγουρος ότι έχεις την απαραίτητη δύναμη για να μπορέσεις; Ξεκινάς
έτσι μια νέα περιπέτεια, ίσως και μια νέα Οδύσσεια αναζητώντας το άλλο
σου μισό. Είναι προφανές πως πρόκειται για ένα ταξίδι που μπορεί να μη
σου επιφέρει και κανένα κέρδος, αφού μπορεί να μη το βρεις και ποτέ, όσο
ρομαντικός και αν είσαι.
Είναι σαν να βρίσκεσαι σταματημένος στο φανάρι. Μένεις
έτσι σταματημένος ενώ δεν είσαι ερωτευμένος και ευτυχισμένος ή
επιλέγεις να πατήσεις τέρμα το γκάζι και να φύγεις μπροστά;
Τα πράγματα γίνονται σημαντικά μόνο όταν τους δώσεις την ανάλογη
σημασία. Έτσι, θα φτάσεις σ’ ένα σημείο που θα καταλάβεις πως έζησες τη
ζωή που άξιζες. Για να γίνει αυτό, όμως, πρέπει να προχωρούν τόσο η
καρδιά μας όσο και οι σκέψεις μας. Ξέρω δεν ξεπερνιούνται εύκολα οι
άνθρωποι, αλλά όλα είναι στο μυαλό.
Κανείς δεν προχώρησε και δεν έζησε μένοντας προσκολλημένος σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που θυμίζει πρόσωπα και καταστάσεις.
Όσον αφορά τις φωτογραφίες θα έλεγε κανείς πως είναι η παρουσία της
απουσίας των όσων έζησες. Πιθανότατα, μερικές από αυτές θα εξιστορούν
μέσα από τα χρώματά τους και στιγμές χαράς με πρόσωπα που τώρα πλέον
είναι ηχηροί απόντες.
Η ζωή, λοιπόν, είναι δρόμος με αμάξια που πηγαινοέρχονται συνεχώς. Σε
κάποια από αυτά θα μπούμε μέσα και θα ακολουθήσουμε την πορεία τους
είτε μικρή είτε μεγάλη. Αν δεv το κάνουμε, τότε μοιραία τα αυτοκίνητα αυτά θα μας πατήσουν. Το
μόνο σίγουρο είναι πως ακόμα και αν δεν έχουμε τη δύναμη να
συνεχίσουμε, η ζωή θα προχωρήσει μόνη της και εμείς θα μείνουμε να
κοιτάμε παθητικά. Το ταξίδι είναι μακρύ και κατά τη διάρκειά του θα
συμβούν πολλά, όμορφα και άσχημα.
Για να προχωρήσεις λοιπόν και να
προλάβεις όσα θα συμβούν, υποχρεούσαι να κάνεις όχι μόνο καινούργια
πράγματα, αλλά και να γνωρίσεις καινούργιους ανθρώπους.
Είναι σχεδόν σίγουρο πως κάποιους θα τους αφήσεις πίσω σου και δεν
έχει και νόημα να προσπαθήσεις να αντισταθείς για να τους κρατήσεις
σχεδόν υποχρεωτικά. Η ανάμνηση, όμως, που χαράσσεται στον ανθρώπινο νου
μπορεί να φέρει ορισμένες στιγμές στο προσκήνιο ελπίζοντας πως αυτές θα
ξαναγίνουν παρόν. Για να ξαναγίνουν με νέα πρόσωπα, πρέπει το νήμα της
ζωής να συνεχιστεί από εκεί που για συγκεκριμένο λόγο διακόπηκε για
κάποιο μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι « ηττημένος δεν είναι αυτός που χάνει, αλλά αυτός που παραιτείται.» Θέλει επιμονή και δύναμη για να συνεχίσεις και να πας παρακάτω. Όμως, η δύναμη και το νόημα της ζωής βρίσκονται ακριβώς σ’ αυτή την προσπάθεια, σ’ αυτήν τη μάχη.
Πάμε, τελικά, παρακάτω;
Εβίτα Γκατζιούρα.
