Το μεσοπρόθεσμο "πρόγραμμα" είναι ένα λογιστικό γραφειοκρατικό κείμενο που προβλέπει τη μείωση των μισθών και συντάξεων. Την αύξηση των υπό πληρωμή τόκων από 7,1% το 2011 σε 11,1% το 2015. Είναι ένα κείμενο χωρίς πνοή και όραμα, αφού το μόνο στο οποίο προσβλέπει είναι η άγρια ανακατανομή εισοδημάτων σε βάρος των μισθωτών, των συνταξιούχων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών. Αυτό το πρόγραμμα είναι εχθρικό προς το μέλλον της χώρας. Προκειμένου να επιβάλει το Κόμμα του Μνημονίου την Πλεονεξία του, προβάλλει εκβιασμούς και καλλιεργεί το φόβο. Θέλει να τρομάξει τον λαό. Τις πλατείες που έχουν αποκαλύψει την κρίση πολιτικής των κυριαρχούντων. Προωθεί δε μια κυβέρνηση που θα...
το υπηρετεί άμεσα. Δεν του αρκεί η εξυπηρέτησή του από την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, όπως γινόταν μέχρι χθες. Επιθυμεί να πάρει άμεσα τον έλεγχο των πραγμάτων στα χέρια του. Γι' αυτό επιθυμεί μια συγκυβέρνηση των ανθρώπων που ελέγχει στα δύο κόμματα εξουσίας και αποκλεισμό από αυτήν όσων δεν ελέγχει. Προς το παρόν αυτό δεν έγινε δυνατό. Κατάφερε, όμως, να αξιοποιήσει τα βαριά λάθη πανικού του Γ. Παπανδρέου και να επιβάλει στον πρωθυπουργό της χώρας μια θεσμοποιημένη συγκυβέρνηση. Απέκτησε μεγάλο έλεγχο στην καινούργια Κυβερνητική Επιτροπή που θα μπορεί να συγκαλείται από τους αντιπροέδρους χωρίς τον πρωθυπουργό και να δεσμεύει τον τελευταίο. Μια Επιτροπή στην οποία δεν συμμετέχουν οι υπουργοί Εξωτερικών και εκείνος της Εθνικής Αμυνας, απόδειξη ότι ο Γ. Παπανδρέου παραδόθηκε σε αυτούς που εκδήλωσαν σχέδιο άμεσης ανατροπής του με την αξιοποίηση και της αποτυχημένης πολιτικής του.
Τα δύο αντιδημοκρατικά όπλα της Τετάρτης
Προκειμένου να σπάσει η αντίσταση των "αγανακτισμένων" πολιτών, το σύστημα συμφερόντων έβγαλε από τη φαρέτρα του δύο όπλα και για πρώτη φορά προσπάθησε να κάνει ταυτόχρονη χρήση τους. Το ένα είναι το παρακράτος. Το έβγαλαν βόλτα στις πλατείες της καρδιάς μας και προσπάθησαν να δολοφονήσουν τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις. Να σκορπίσουν και πάλι φόβο στον κόσμο προκειμένου να επιστρέψει αυτός ηττημένος στις πολυθρόνες. Η μαζική εμφάνιση του παρακράτους αποσκοπούσε στο σπάσιμο του ηθικού του λαού, λες και με φοβισμένους πολίτες υπήρξε ποτέ και σε οποιαδήποτε χώρα δυνατότητα εξόδου από την κρίση. Η εμφάνισή του αποσκοπούσε, επίσης, στην αποσυμπίεση των περισσοτέρων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ από την πίεση που δεχόντουσαν από τον συνταγματικά κυρίαρχο λαό ώστε να πειστούν να στηρίξουν το μνημόνιο 2 ενάντια στην καρδιά και τη λογική του έθνους. Αποσκοπούσε στην αύξηση των πιέσεων επί της Ν.Δ. και σε άλλα μικρότερα κόμματα που δημιουργήθηκαν πρόσφατα, προκειμένου να επιβάλει τη συναίνεση σε μια αποτυχημένη πολιτική που κατασκευάστηκε πριν από λίγο καιρό. Η σοφία της πλατείας Συντάγματος απέτρεψε τα χειρότερα.
Το δεύτερο όπλο δεν έφτασε μέχρι την πλήρη εφαρμογή του. Πρόκειται για το σχέδιο συγκρότησης μιας κυβέρνησης "εθνικής σωτηρίας" με μέλη τους "εθνικούς μνημονιακούς σωτήρες". Το Κόμμα του Μνημονίου, όμως, κατάφερε να κάνει ένα σημαντικό βήμα προς μια τέτοια κυβέρνηση. Στόχος να μην εμποδιστεί το ίδιο να πραγματοποιήσει ένα μεγάλο φαγοπότι σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος και της δημόσιας περιουσίας. Σε αυτά τα πλαίσια, επιβάλλει μαζί με ορισμένους ξένους, τη μεθοδευμένη αναβολή της αναγκαίας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, καθώς και τη μη πραγματοποίηση εκλογών.
Σε κάθε περίπτωση, η αποτυχημένη προσπάθεια συμφωνίας κορυφών ανάμεσα στα κόμματα του δικομματισμού, πριν από λίγες ημέρες, προκειμένου να διασφαλιστούν περισσότερο οι απαιτήσεις της διαπλοκής και των συμφερόντων που κατάντησαν τη χώρα όπως την κατάντησαν, αποτελούσε ακόμα και από την ίδια τη μεθόδευσή της πράξη αντιδημοκρατισμού. Αν και απέτυχε, αξίζει να σημειωθεί ότι έγινε με την απόφαση ολίγων προσώπων, ακριβώς όπως το 1989, και χωρίς τη συναίνεση των κομμάτων ή της κοινοβουλευτικής ομάδας τους. Στη διαδικασία υλοποίησης αυτής της προσπάθειας, παρακάμφθηκαν προγράμματα και εσωκομματικές διαδικασίες. Σε μικρότερο βαθμό, τα ίδια ισχύουν και για τη μεταβατική κυβέρνηση που συγκροτήθηκε χθες και στην οποία το βάρος του Κόμματος του Μνημονίου είναι αυξημένο και η υποβάθμιση του πρωθυπουργού φανερή.
Λογιστικά και επικοινωνιακά τεχνάσματα - Οι όψιμοι κριτικοίΕχω πολλές φορές σημειώσει ότι η κυβέρνηση αντικαθιστά την πολιτική με τη λογιστική και το πολιτικό σχέδιο με τα επικοινωνιακά τερτίπια. Αυτά όλα κοστίζουν στη χώρα πολύ περισσότερα από ό,τι οι μισθοί και οι συντάξεις των πολιτών της. Ο Γ. Παπανδρέου προσπάθησε να βγει από τα αδιέξοδά του όχι με πραγματικές πολιτικές κινήσεις αλλαγής της πορείας του, αλλά με επικοινωνιακά τεχνάσματα, καθώς και με έναν κακό συμβιβασμό. Συμβιβασμός που ήταν αποτέλεσμα του αιφνιδιασμού του από τη συμφωνία και τους όρους της Ν.Δ. Σε κάθε περίπτωση, τόσο οι πρόσφατες επικοινωνιακές τούμπες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. όσο και ο ανασχηματισμός υπηρετούν την προσπάθεια να πειστούν οι πλατείες της ζωής μας ότι δεν παλεύουμε για μια άλλη πολιτική, αλλά για νέες υπουργικές θέσεις παλιών προσώπων.
Ο λαός έχει μάθει ότι έχει δύναμη και δεν θα εγκαταλείψει την εξάσκησή της. Γνωρίζει ότι οι διαφορές ανάμεσα στα δύο κόμματα ως προς το φορολογικό και τη μεθόδευση των αποκρατικοποιήσεων θεμελιώνονται στην κοινή πρόθεσή τους να επιτρέψουν τη λεηλάτηση του δημόσιου πλούτου, να εμποδίσουν τη λήψη ουσιαστικών μέτρων ενάντια στα καρτέλ, την καταπολέμηση της ανεργίας και της αύξησης των τιμών. Στο ίδιο μοτίβο κινούνται ορισμένοι εκ των όψιμων κριτικών της κυβέρνησης από το χώρο του ΠΑΣΟΚ που επέβαλαν μια νέα κατανομή ισχύος εντός της κυβέρνησης. Οι οποίοι επιθυμούν ακόμα περισσότερο μνημόνιο και η κριτική τους είναι στο ακριβώς αντίθετο μοτίβο από εκείνο των αγανακτισμένων και όσων υποστηρίζουμε.
Οι όψιμοι κριτικοί της κυβέρνησης, όπως και όλη η ηγετική ομάδα της σημερινής κυβέρνησης, επιδιώκουν να επιβάλουν με εκβιασμούς και εκφοβισμούς το μνημόνιο 2. Ο τρόπος που τα έχουν μεθοδεύσει όλα αυτά οδηγεί στη μετεξέλιξη μιας κρίσης ελλειμμάτων σε κρίση χρέους και παραγωγής. Σε πολιτισμική, πνευματική και ηθική κρίση. Πριν από όλα, σε κρίση πολιτικής που εμποδίζει την έξοδο από την κρίση. Διότι με τους πάνω να μην μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν ως είχαν μάθει και τους κάτω να μη θέλουν να κυβερνηθούν ως κυβερνούνται μέχρι σήμερα η χώρα περνά περίοδο κρίσης διακυβέρνησης. Μια κρίση που η υπέρβασή της δεν μπορεί να γίνει με εσωτερικές ανακατανομές ισχύος στο κυβερνών κόμμα.
Ανασχηματισμός και δημοκρατισμός
Η διαπλοκή και οι ηγεσίες των δύο κομμάτων που επί 37 χρόνια εναλλάσσονται στην εξουσία, που έχουν την πλήρη κοινωνική και πολιτική ευθύνη για όσα δεινά έχουν κατακλύσει το κορμί της χώρας, κάνουν λάθος υπολογισμούς. Η εποχή τους τελειώνει. Τα δύο κόμματα μπορεί να διαθέτουν τα 5/6 των βουλευτικών εδρών στη Βουλή, αλλά στο εκλογικό σώμα η πολιτική τους είναι συντριπτικά μειοψηφική. Η διακυβέρνηση του τόπου με την ίδια πολιτική δεν οδηγεί πουθενά, είτε αυτή γίνεται με ανακατανομή εξουσίας στα ενδότερα του ΠΑΣΟΚ είτε με συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων. Και αυτό διότι η υπόθεση της συναίνεσης δεν είναι υπόθεση ηγεσιών κομμάτων που βρίσκονται σε παρακμή, αλλά είναι υπόθεση της λαϊκής θέλησης. Η κοινωνία δεν ενδιαφέρεται να τσακιστούν τα όνειρα και οι ανάγκες της από καράβι με δύο ή τρεις καπετάνιους που δουλεύουν για λογαριασμό του εφοπλιστή, αλλά να μην τσακιστεί το όποιο καράβι πάνω τους.
Ζούμε ιστορικές στιγμές. Οι δυνάμεις του συστήματος με την προσπάθεια παράκαμψη της δημοκρατίας, που τη βαπτίζουν είτε ανασχηματισμό είτε "εθνική σωτηρία", επιδιώκουν να διασφαλίσουν μια άγρια κατανομή πλούτου και εισοδήματος σε βάρος των πολλών και υπέρ των λίγων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το Κόμμα του Μνημονίου και της Πλεονεξίας φοβήθηκε που είδε τις εκατοντάδες χιλιάδες των πολιτών στους δρόμους. Αρχικά αναδιπλώθηκε. Μετά προσπάθησε να παίξει με "κυβέρνηση συναίνεσης". Στη συνέχεια εκβίασε. Διατηρεί την επιθυμία για κυβερνήσεις που να εξυπηρετούν εκείνο και όχι τις ανάγκες των πολλών. Η σημερινή κυβέρνηση του μνημονίου τούς εξυπηρετεί. Αλλά το Κόμμα του Μνημονίου επειδή είναι και Κόμμα Πλεονεξίας ζητά περισσότερα. Βλέπει τη σημερινή κυβέρνηση ως μετάβαση σε μια ακόμα πιο ολοκληρωτικά υποταγμένη κυβέρνηση. Ονειρεύεται όχι απλά κυβερνήσεις που θα το εξυπηρετούν, αλλά κυβερνήσεις υπαλλήλων τους.
Οι πολλοί θα πρέπει να τα καταλάβουν όλα αυτά. Να αντισταθούν ακόμα περισσότερο. Να αποδείξουν ότι δεν υπάρχουν λύσεις ενάντιά τους και ενάντια στο μέλλον των νέων ανθρώπων. Οτι σε αυτό τον τόπο πρέπει επιτέλους να υποταχθούν τα συμφέροντα των λίγων στις ανάγκες των πολλών. Να εφαρμοστούν παντού οι κανόνες της δημοκρατίας και ο πιο ακραίος δημοκρατικός πολιτικός πολιτισμός.
Πηγη axiaplus.gr
