Του Στέφανου Λίβου*, Λονδίνο
Τα έχουμε δει όλα πλέον στην πολιτική. Διεφθαρμένους, αφελείς, ηλίθιους, λαοπρόβλητους, δημαγωγούς, ανίκανους, όλους τους πιθανούς συνδυασμούς αυτών, και όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν βρέθηκε ακόμα ένα κόμμα – κυβέρνηση που να.......
Τα έχουμε δει όλα πλέον στην πολιτική. Διεφθαρμένους, αφελείς, ηλίθιους, λαοπρόβλητους, δημαγωγούς, ανίκανους, όλους τους πιθανούς συνδυασμούς αυτών, και όμως, παρ’ όλα αυτά, δεν βρέθηκε ακόμα ένα κόμμα – κυβέρνηση που να.......
σχεδιάσει και να εφαρμόσει μια στρατηγική που συνδυάζει την οικονομική ανάπτυξη με ένα ουσιώδες και αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος. Γιατί άραγε;
Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, αλλά πιστεύω ότι συμπυκνώνονται στον εξής έναν: από τη στιγμή που θα μπει κάποιος στην πολιτική, γίνεται επαγγελματίας πολιτικός, άρα προσπαθεί με κάθε τρόπο να επανεκλεγεί, χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα, απλούστατα γιατί μπορεί, γιατί η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν έχει θέσει ένα πλαφόν θητειών. Γιατί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που είναι τιμητικός ρόλος και μόνο, έχει μέγιστη θητεία δύο πενταετίες και δεν έχουν κάτι αντίστοιχο οι βουλευτές, οι υπουργοί και οι πρωθυπουργοί; Αν η (διπλή) θητεία δεν συνεπαγόταν και βουλευτική σύνταξη, πόσοι άραγε θα κατέβαιναν σε εκλογές θυσιάζοντας προσωπικές περιουσίες; Πόσοι θα επένδυαν στην εκλογή τους αν δεν περίμεναν ότι θα τα πάρουν πίσω με νόμιμους και μη τρόπους;
Χρειαζόμαστε λοιπόν πολιτικούς που δε θα είναι πολιτικοί. Βουλευτές που δε θα είναι και δε θα θέλουν να γίνουν επαγγελματίες, αλλά θα μεταφέρουν μια λαϊκή εντολή και θα ψηφίζουν με βάση αυτή και όχι την κομματική τους γραμμή υπό το φόβο διαγραφής.
Σε επίπεδο κυβέρνησης, χρειαζόμαστε ανθρώπους που δε θα πράττουν με βάση το τι θέλουν τα συμφέροντα και οι συντεχνίες (aka ψηφαλάκια) αλλά με βάση του τι θα αποδώσει μακροπρόθεσμα οφέλη στη χώρα.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που δε θα υποτάσσονται σε ιδιώτες με αντάλλαγμα τη χρηματοδότηση της προεκλογικής τους εκστρατείας. Ανθρώπους που θα δηλώνουν δημόσια την όποια προσωπική/κοινωνική σχέση τους μπορεί να παρεξηγηθεί στο μέλλον, ανθρώπους που θα έχουν ένα ισχυρό προφίλ επειδή έχουν κάνει κάτι στην ζωή τους, επειδή έχουν εργαστεί, επειδή έχουν προσφέρει στην κοινότητα.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που δεν θα κατεβαίνουν στις εκλογές εξαργυρώνοντας ένα κομματικό παρελθόν, αλλά επειδή θα αισθάνονται την υποχρέωση να προσφέρουν κάτι στον τόπο, αμειβόμενοι μόνο με τα χρήματα που χρειάζονται για να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να καταλαβαίνουν γιατί χρειάζεται αξιολόγηση και μηχανογράφηση στο Δημόσιο. Γιατί κανένας δημόσιος υπάλληλος δεν πρέπει να βγαίνει σε σύνταξη νωρίτερα από τον συνάδελφό του στον ιδιωτικό τομέα. Γιατί ο υπάλληλος σε μια οικονομική υπηρεσία δεν πρέπει να πληρώνεται για το ίδιο έργο περισσότερο από το συνάδελφό του σε έναν Δήμο. Γιατί το Δημόσιο δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας, αλλά εγγυητής της τήρησης των νόμων με ελεγκτικούς μηχανισμούς που θα λειτουργούν αδιάβλητα και θα αντιμετωπίζουν το κάθε άτομο ισότιμα, είτε είναι ένας αγρότης που έφαγε την επιδότηση σε Mercedes είτε ένας επιχειρηματίας που χρωστάει εισφορές είτε ένας υπουργός που ξέχασε να δηλώσει ένα ακίνητο.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα καθαρογράψουν τους νόμους από μηδενική βάση, κλείνοντας τα γνωστά παραθυράκια και εκμηδενίζοντας την ανάγκη για διευκρινιστικές τροπολογίες και φωτογραφικές διατάξεις. Ανθρώπους που θα φέρουν ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα μαζί με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς που θα το εφαρμόσουν. Χρειαζόμαστε μια πύλη εύκολης πρόσβασης για όλους τους πολίτες, να μπορούν να μαθαίνουν σε απλή γλώσσα τι ισχύει για κάθε νομικό θέμα, και χρειαζόμαστε επίσης δωρεάν υπηρεσίες νομικής υποστήριξης για ανθρώπους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να προσφύγουν σε δικηγόρους.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα εισάγουν ένα σύστημα άμεσης απονομής δικαιοσύνης, όπου δε θα περιμένεις οχτώ χρόνια για την εκδίκαση μιας υπόθεσης και έξι μήνες για το γράψιμο της απόφασης, όπου τα αδικήματα εις βάρος του δημοσίου δε θα παραγράφονται ποτέ και όπου οι υπουργοί δε θα τυγχάνουν προνομιακής μεταχείρισης.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να καταλαβαίνουν ότι η Παιδεία και η Υγεία οφείλουν να είναι και να παραμένουν δημόσια αγαθά -ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν ιδιωτικά ιδρύματα. Το κράτος οφείλει να επενδύει στα δημόσια σχολεία και στα δημόσια νοσοκομεία θέτοντας στόχους αποτελεσματικότητας. Και όσο πιο πολύ επενδύουν οι ιδιώτες, τόσο περισσότερο να επενδύει το κράτος, γιατί μόνο έτσι θα εξαλείψει τις ταξικές ανισότητες. Το παιδί ενός αγρότη και το παιδί ενός τραπεζίτη πρέπει να έχουν τα ίδια εφόδια όταν θα φτάσουν να αναζητήσουν εργασία, διαφορετικά χτίζουμε έναν κόσμο όπου ο καλύτερος είναι απλά αυτός που έχει τα λεφτά.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα συμπεριλάβουν στον όρο Παιδεία την καλλιέργεια συνειδητοποιημένων πολιτών, με μαθητές που βγαίνουν να καθαρίσουν την πόλη, τις παραλίες και τα δάση, ομάδες μαθητών που δραστηριοποιούνται στην οργάνωση ενός θεατρικού ή μιας εκστρατείας ενημέρωσης, που αναλαμβάνουν ρόλους και πρωτοβουλίες, που μαθαίνουν ότι έχουν έναν σοβαρό ρόλο να παίξουν στην κοινότητά τους αντί να γίνουν πειθήνια όργανα μιας πατριαρχικής κοινωνίας.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να κατανοούν την σημασία της ψυχικής υγείας στην οικογένεια και στην κοινωνία. Ένα άτομο ψυχικά ασταθές επηρεάζει εξίσου την οικογένειά του, το εργασιακό του περιβάλλον και τον κοινωνικό του περίγυρο, βασανισμένο από την έλλειψη υποδομών, τον στιγματισμό και την έλλειψη πληροφόρησης. Η σχέση της ψυχικής υγείας και της ανάπτυξης μιας χώρας είναι διαδραστική και η μία δεν μπορεί να υπάρξει απουσία της άλλης.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να καταλαβαίνουν ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες δεν είναι εχθροί του κράτους που πρέπει να αντιμετωπιστούν σαν μάστιγα. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να κατανοούν γιατί η ιδιωτική πρωτοβουλία έχει ανάγκη έναν ανεξάρτητο κρατικό μηχανισμό που να εμπιστεύεται το λόγο του ατόμου και να μην του ζητάει να αποδείξει μέχρι και το ότι δεν έχει πεθάνει. Αν κάποιος κάνει εν γνώσει του ψευδή δήλωση οποιασδήποτε φύσης, τότε οι ελεγκτικοί μηχανισμοί θα το εντοπίσουν και θα επιβάλλουν τις αρμόδιες κυρώσεις.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα επενδύσουν στον Τουρισμό, στις εναλλακτικές πηγές Ενέργειας και στην Αρχαιολογία, τομείς όπου η Ελλάδα έχει φυσικό προβάδισμα, τομείς που μπορούν να δημιουργήσουν δουλειές και να προσελκύσουν επενδύσεις.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα φροντίσουν αυτές οι επενδύσεις να γίνουν σωστά, όχι επειδή υπάρχει ένα εξαθλιωμένο εργατικό δυναμικό που άγεται και φέρεται από ένα (αυτο)ακυρωμένο συνδικαλιστικό κίνημα που, αντί να μάχεται για τα εργατικά κεκτημένα, διαδηλώνει μόνο για την προστασία συντεχνιακών συμφερόντων.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να εμπνέουν εμπιστοσύνη στους πολίτες ότι τα λεφτά που δίνουν θα πιάσουν τόπο. Δε θα εξαφανιστούν ούτε σε μίζες ούτε σε μυστικούς λογαριασμούς ούτε σε εμβάσματα στο εξωτερικό. Ανθρώπους που θα μπουν με την x ιδιωτική περιουσία στην πολιτική και maximum 8 χρόνια μετά θα βγουν έχοντας την ίδια x περιουσία και καμία συμμετοχή σε offshore εταιρείες.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να είναι έτοιμοι να συγκρουστούν με οτιδήποτε παραδοσιακό φυτοζωεί τόσα χρόνια εις βάρος του δημοσίου, όπως η Ελληνική Εκκλησία. Δεν έχει κανένα λόγο κανένας πολίτης να πληρώνει μισθούς ιερέων ή ραββίνων ή μουλάδων. Όποιος πιστεύει, ας προσφέρει άμεσα στην ενορία του και ας βρει τον τρόπο η εκάστοτε Εκκλησία για το πώς θα χρηματοδοτήσει την λειτουργία της.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να καταλαβαίνουν ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες βρίσκονται σε μια χώρα λόγω της ανάγκης για επιβίωση, όχι επειδή θέλουν να αλλοιώσουν την εθνική της ταυτότητα. Αντιθέτως, θέλουν να αφομοιωθούν από το σύνολο και να χτίσουν την ζωή τους διατηρώντας την δική τους πολιτισμική ιδιαιτερότητα, όπως κάνουν και οι Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μπορούν να κάνουν τα Σώματα Ασφαλείας να πειθαρχήσουν στους νόμους και στο Σύνταγμα, αντί να είναι αυτοκέφαλες μονάδες που δρουν με βάση τα ζωώδη ένστικτά τους, δηλώνοντας ανερυθρίαστα ότι είναι φασίστες που εφαρμόζουν τους νόμους επιλεκτικά εναντίον των αδύναμων.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους με προοδευτικές ιδέες που θα προκαλέσουν τα συναισθήματα της αγίας ελληνικής οικογένειας, όπως με τη νομιμοποίηση των μαλακών ναρκωτικών συνάμα με αυστηρό έλεγχο στις επιχειρήσεις που θα δραστηριοποιούνται στον τομέα. Το επιτυχημένο πείραμα του Κολοράντο και το αμφιλεγόμενο πείραμα της Ολλανδίας έχουν θέσει το πλαίσιο στο οποίο πρέπει να κινηθούν τα κράτη από εδώ και πέρα.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να είναι έτοιμοι να παραιτηθούν για το παραμικρό παράπτωμα στο οποίο υποπίπτουν και όχι ανθρώπους που πετάνε χαμηλά μέχρι να ξεχαστεί η μαλακία που έκαναν.
Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να κάνουν πολλά περισσότερα από τα παραπάνω, πράγματα που στις περισσότερες χώρες του δυτικού κόσμου θεωρούνται αυτονόητα, αλλά στην Ελλάδα για κάποιο άγνωστο λόγο χρήζουν απόδειξης.
Πού όμως θα βρεθούν αυτοί οι άνθρωποι; Ποιος θα το φτιάξει αυτό το κόμμα; Ποιος θα ρισκάρει την υπόληψή του για να τα βάλει με ολιγαρχίες και συμφέροντα με μόνο αντάλλαγμα την υστεροφημία και την ηθική ικανοποίηση;
Το 80% όσων γράφω παραπάνω πιστεύω ότι θα μπορούσαν να γίνουν αύριο με το ίδιο χρέος που υπάρχει σήμερα, χωρίς ανάγκη χρηματοδότησης. Το υπόλοιπο 20% θα μπορούσε να γίνει σιγά σιγά με τα χρήματα που θα εξοικονομούσε το κράτος από την καλύτερη διαχείριση.
Ψιλά γράμματα ή πλήρωμα του χρόνου για μια ουσιαστική αναθεώρηση της πολιτικής;
*Ο Στέφανος Λίβος γεννήθηκε το 1984 στην Αθήνα, μεγάλωσε στην Ζάκυνθο και ζει στο Λονδίνο. Έχει σπουδάσει Ψυχολογία και ΜΜΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, αλλά δουλεύει σαν Learning Coordinator στο εθνικό σύστημα υγείας της Αγγλίας. Τις ώρες που δεν εργάζεται, προσπαθεί να βρει χρόνο για γράψιμο μεταξύ κατσαρόλας, σκούπας και social media. Μεγαλύτερό του άγχος είναι ότι οι μέρες φεύγουν πολύ γρήγορα.
Πηγή: newdiaspora.com
Newsroom MykonosTicker
