Πολλές λαϊκές δοξασίες και πολλές επίσης παροιμίες υπάρχουν για τον Αύγουστο, που αληθινά είναι περίεργες. Υπάρχει πρώτα απ΄ όλα η δοξασία ότι τις πρώτες έξη μέρες του Αυγούστου που λέγονται «δρύματα» ή μηνολόγια, θα προβλέπουν τον καιρό για όλους τους μήνες του χρόνου. Παραδέχονται δηλ. ότι από την 1ην Αυγούστου μέχρι το μεσημέρι πως θα πάει ο Αύγουστος και από το μεσημέρι και πέρα ...
ο Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος κ.ο.κ. Πέρα όμως από τις μετεωρολογικές προβλέψεις αν θα είναι βροχεροί ή ξηροί, αν θα έχει κρύο ή χιόνι, που σπάνια έπεφταν έξω, κανόνιζαν τις εργασίες τους, ώστε να μην βραχούν τα σύκα που είχαν απλωμένα ή τα σταφύλια που είχαν τρυγήσει και προοριζόταν για κρασί. Τότε η παραγωγή σταφυλιών και συνεπώς κρασιού ήταν πολύ μεγάλη, όπως επίσης και των σύκων. Κατά τα «δρύματα» δεν έμπαιναν στους κήπους και δεν έκοβαν κηπουρικά, διότι θα εξηραίνετο ο κήπος. Επίσης εσκούπιζαν τα δώματα γιατί τα κεραμοσκεπή σπίτια ήσαν λίγα, και τα προετοίμαζαν να βάλουν το νέο χώμα. Οι εργασίες έπρεπε να περιορίζονται μέσα στο χωριό ή σε χωράφια που να μην είναι δενδροφυτευμένα από αμυγδαλιές, ελιές, συκιές κ.λ.π. Μπορούμε αδίστακτα να πούμε ότι αφ΄ ότου έπαυσαν να ενδιαφέρονται για τις συκιές -λόγω της ευτελούς αξίας των σύκων και της απαγορεύσεως του ξερακίσματος -και της εμφανίσεως της φυλλοξήρας ο «χρυσός αιώνας» των βορειοχώρων από οικονομικής πλευράς έπαυσε να υπάρχει και οι χωριανοί απογοητευθέντες έρριψαν το βάρος του ενδιαφέροντός των στ΄αμύγδαλα, που και αυτά περιορίσθησαν και λιγοστεύουν χωρίς να φυτεύουν νέες με αποτέλεσμα να δοκιμάσουν καινούρια απογοήτευση και τώρα η μοναδική τους ελπίδα είναι ο ελαιόκαρπος. Αντιμετωπίζουν με δυσκολία την έλλειψη των εργατικών χεριών γιατί εργάτες δεν βρίσκουν, μόνοι τους δεν προφθάνουν και η συλλογή του ελαιοκάρπου έχει γίνει μεγάλο πρόβλημα. Εν τω μεταξύ ασθένειες προσβάλλουν τα καλύτερα δένδρα και προ πάντων το σκουλήκι, που αφανίζει τα ελαιόδενδρα, χωρίς τα προτεινόμενα μέτρα να είναι αποτελεσματικά. Πικρή είναι η αλήθεια, αλλά πρέπει να λέγεται. Το ενδιαφέρον της Γεωργικής Υπηρεσίας είναι όχι απλώς ελάχιστον αλλά ανύπαρκτον. Οι γεωπόνοι πολύ σπάνια εμφανίζονται για να διαφωτίσουν τους γεωργούς. Και έπειτα παραπονούμεθα γιατί αραιώνει ο πληθυσμός των χωριών και ερημούται η ύπαιθρος.
Το μοναδικό προϊόν που απέμεινε είναι το λάδι. Αυτό συγκρατεί τον κόσμο της υπαίθρου τον λίγο που απόμεινε και αυτό προσελκύει και κείνους που μένουν στα αστικά κέντρα να έρχονται κατά την περίοδο της συλλογής του ελαιοκάρπου στο χωριό. Αν και αυτό παύσει να υπάρχει τότε δεν θα απομείνει κανένας πια.
Ο Αύγουστος κατά γενική παραδοχή θεωρείται ο πιο ευτυχισμένος μήνας του χρόνου, ο μήνας που τρέφει όλους τους άλλους. Πολύ σωστά γι΄ αυτό το λόγο και η παροιμία λεει:
- «Αύγουστε καλέ μου μήνα
νάσουν δυο φορές το χρόνο».
Η παροιμία αυτή είναι η ευχή των ξωμάχων της ελληνικής γης που μέσα σ΄ αυτόν το μήνα μαζεύουν τον κόπο τους από τη γη. Ο Αύγουστος για το χωριό μας είναι κατ΄ εξοχήν ο μήνας των αμπελιών και του συκομαζώματος. Αρχίζει στο τέλος ο τρύγος και το συκομάζεμα και συντροφιές - συντροφιές ξεχύνονται στ΄αμπέλια και συκοχώραφα (χωράφια με πολλές συκιές). Χαρές και τραγούδια άλλοτε, τώρα έμεινε μόνο το τραγούδι:
- «Ο Αύγουστος κι ο τρύγος
δεν είναι κάθε μέρα».
Ο προνοητικός, ο έμπειρος χωριανός βιάζεται να προφθάσει να κάμει όλες του τις δουλειές. Να κουβαλήσει το χορτάρι (σανό) να αποθηκέψει τα σύκα, να πατήσει τα σταφύλια πριν ξεσπάσουν τα πρωτοβρόχια. Υπάρχει άλλωστε και η σχετική εμπειρική μετεωρολογική προειδοποίηση που λεει:
Πηγη toblogtonkirion.gr
