Οι γιαγιάδες και οι πεθεράδες -κυρίως- ήταν πρόσωπα όχι ιδιαίτερα επιθυμητά τα τελευταία χρόνια, της ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας και της αναίδειας και της σκληρότητας που αυτή καθιέρωσε μέσα στις οικογένειες, γι’ αυτό.....
και ουκ ολίγοι είχαν φροντίσει να εξοβελίσουνε σε άλλα σπίτια τα περήφανα γηρατειά ή να τα στείλουν για σταθερή παραθέριση σε κανένα γηροκομείο.Να όμως που η ζωή έχει πολλά γυρίσματα και τώρα ανένδοτες νύφες και σκληρόκαρδα τέκνα μαζεύουνε τις γριές από τους οίκους ευγηρίας και από ιδρύματα χρονίων νοσημάτων και τις ξαναφέρνουνε στο σπίτι για να καρπωθούνε τη σύνταξη -διότι, αν εφτακόσια ευρώ μπούνε ξαφνικά στον προϋπολογισμό, τότε η ζωή γίνεται κάπως βιώσιμη. Κι έχουνε και τις γιαγιάδες περί πολλού, μην πάθουνε τίποτε και χαθούν τα φράγκα, ενώ μερικοί θα ήταν διατεθειμένοι ακόμα και να τις σώσουνε με βλαστοκύτταρα ή, σε έσχατο σημείο, να τις βαλσαμώσουν, προκειμένου να μη χαθούν τα φράγκα.
Είναι η εκδίκηση της γιαγιάς. Μετά από τόση καταφρόνια που υπέστη από νύφες, παιδιά και κόρες, τώρα ήρθε η ώρα για τη ρεβάνς -απολαμβάνει τώρα τον εξευτελισμό και την αιφνίδια αγάπη και τη φροντίδα, που έχει στόχο την παραδοσακούλα, το πουγκί της, δηλαδή τη φτωχική της σύνταξη, που όμως, τώρα, στη δύσκολη συγκυρία, φαντάζει σαν θησαυρός, αφού κι αυτή, η ελάχιστη έστω, αποκαθιστά κάπως τα πράγματα, κλείνει κάποιες τρύπες που αλλιώς δεν κλείνουνε.
Σε τέτοιο μεγαλείο έχουμε ανέλθει. Εκεί καταντήσαμε. Και η κτηνωδία τώρα είναι διπλή και ο κυνισμός απέραντος -ξαφνικά οι συνταξιούχοι έγιναν οι φίρμες της οικογένειας, διότι, όταν σε κάθε φαμίλια εργάζεται μόνο ένας, και συχνά κανένας, τότε η σύνταξη της “κωλόγριας” που γίνεται ξανά “μαμά”, μέχρι και “μανούλα”, έρχεται ως μάννα εξ ουρανού. Και αποκαθίσταται ο γονικός σεβασμός, ξανα-ενώνεται η ελληνική φαμίλια, δοξάζοντας τη μεγάλη μας σχετική κι αρρωστημένη οικογενειακή παράδοση. Κάποτε ο χρυσός μάς έφερνε πιο κοντά, τώρα καλό είναι και το αλουμίνιο.
Το θέμα, βέβαια, είναι τι θα γίνει σε περίπτωση στάσης πληρωμών ή χρεοκοπίας, που η γιαγιά θα πάψει κι αυτή να παίρνει σύνταξη και θα γίνει, πάλι ξαφνικά, διπλό βάρος -ε, τότε μάλλον θα δούμε το παλιό έργο απ’ την αρχή, ή κάποιοι θα κάνουνε υπομονή, μήπως και αποκατασταθούν τα πράματα. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται -μην την ξαναπατήσουμε.
Πάντως, ακούω επίμονα ότι αρκετά γηροκομεία αντιμετωπίζουνε πρόβλημα, όχι μόνο γιατί δεν εκσφενδονίζουνε οι οικογένειες εκεί τους γέροντες γονείς, αλλά διότι παίρνουνε πίσω κι εκείνους που είχανε ξαποστείλει -βέβαια, οι ταλαίπωροι ηλικιωμένοι που θα το υποστούνε αυτό, δηλαδή την επιστροφή οίκαδε και σε τέτοιο καθεστώς, μάλλον θα βλαστημήσουνε τη στιγμή που έφυγαν απ’ τον οίκο ευγηρίας, καθότι άλλο είχανε στο μυαλό τους και άλλο θα βρούνε, αφού η υστερία και η κατάθλιψη έχει ήδη εγκατασταθεί στα περισσότερα ελληνικά σπίτια, ιδίως σ’ εκείνα που είναι ιδιόκτητα και τους ήρθε και το χαράτσι.
Τώρα, θα πεις, εδώ ουκ ολίγοι έπαιρναν συντάξεις τεθνεώτων επί χρόνια και στις καλές εποχές, άλλοι κάνανε τους τυφλούς, άλλοι τους παραλυτικούς, άλλοι τους ανάπηρους -ε, τώρα ήρθαν οι μέρες που η λαμογίαση χτυπάει βαθύτερα, ακόμα και τις οικογενειακές σχέσεις, και τίποτε δεν πρόκειται να μείνει έξω απ’ την εκμετάλλευση, ως είναι φυσικό. Η αγάπη άργησε μερικά χρόνια, αλλά επανήλθε.
Είναι η εκδίκηση της γιαγιάς. Μετά από τόση καταφρόνια που υπέστη από νύφες, παιδιά και κόρες, τώρα ήρθε η ώρα για τη ρεβάνς -απολαμβάνει τώρα τον εξευτελισμό και την αιφνίδια αγάπη και τη φροντίδα, που έχει στόχο την παραδοσακούλα, το πουγκί της, δηλαδή τη φτωχική της σύνταξη, που όμως, τώρα, στη δύσκολη συγκυρία, φαντάζει σαν θησαυρός, αφού κι αυτή, η ελάχιστη έστω, αποκαθιστά κάπως τα πράγματα, κλείνει κάποιες τρύπες που αλλιώς δεν κλείνουνε.
Σε τέτοιο μεγαλείο έχουμε ανέλθει. Εκεί καταντήσαμε. Και η κτηνωδία τώρα είναι διπλή και ο κυνισμός απέραντος -ξαφνικά οι συνταξιούχοι έγιναν οι φίρμες της οικογένειας, διότι, όταν σε κάθε φαμίλια εργάζεται μόνο ένας, και συχνά κανένας, τότε η σύνταξη της “κωλόγριας” που γίνεται ξανά “μαμά”, μέχρι και “μανούλα”, έρχεται ως μάννα εξ ουρανού. Και αποκαθίσταται ο γονικός σεβασμός, ξανα-ενώνεται η ελληνική φαμίλια, δοξάζοντας τη μεγάλη μας σχετική κι αρρωστημένη οικογενειακή παράδοση. Κάποτε ο χρυσός μάς έφερνε πιο κοντά, τώρα καλό είναι και το αλουμίνιο.
Το θέμα, βέβαια, είναι τι θα γίνει σε περίπτωση στάσης πληρωμών ή χρεοκοπίας, που η γιαγιά θα πάψει κι αυτή να παίρνει σύνταξη και θα γίνει, πάλι ξαφνικά, διπλό βάρος -ε, τότε μάλλον θα δούμε το παλιό έργο απ’ την αρχή, ή κάποιοι θα κάνουνε υπομονή, μήπως και αποκατασταθούν τα πράματα. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται -μην την ξαναπατήσουμε.
Πάντως, ακούω επίμονα ότι αρκετά γηροκομεία αντιμετωπίζουνε πρόβλημα, όχι μόνο γιατί δεν εκσφενδονίζουνε οι οικογένειες εκεί τους γέροντες γονείς, αλλά διότι παίρνουνε πίσω κι εκείνους που είχανε ξαποστείλει -βέβαια, οι ταλαίπωροι ηλικιωμένοι που θα το υποστούνε αυτό, δηλαδή την επιστροφή οίκαδε και σε τέτοιο καθεστώς, μάλλον θα βλαστημήσουνε τη στιγμή που έφυγαν απ’ τον οίκο ευγηρίας, καθότι άλλο είχανε στο μυαλό τους και άλλο θα βρούνε, αφού η υστερία και η κατάθλιψη έχει ήδη εγκατασταθεί στα περισσότερα ελληνικά σπίτια, ιδίως σ’ εκείνα που είναι ιδιόκτητα και τους ήρθε και το χαράτσι.
Τώρα, θα πεις, εδώ ουκ ολίγοι έπαιρναν συντάξεις τεθνεώτων επί χρόνια και στις καλές εποχές, άλλοι κάνανε τους τυφλούς, άλλοι τους παραλυτικούς, άλλοι τους ανάπηρους -ε, τώρα ήρθαν οι μέρες που η λαμογίαση χτυπάει βαθύτερα, ακόμα και τις οικογενειακές σχέσεις, και τίποτε δεν πρόκειται να μείνει έξω απ’ την εκμετάλλευση, ως είναι φυσικό. Η αγάπη άργησε μερικά χρόνια, αλλά επανήλθε.
Δημοπρασίες
Η ΔΕΗ ζητάει αύξηση 30% στα τιμολόγια. Λίγο είναι, ρε παιδιά. Κάντε το τουλάχιστον 50%, να το φχαριστηθούμε.
Μετά την αποκατάσταση του Ζαχαριάδη (sugar free), ακούγεται ότι πρόκειται να γίνει και συνέδριο στο οποίο θα αποφασιστεί αν ο μεγάλος ιστορικός ηγέτης του ΚΚΕ πέθανε ή ζει ακόμα -μάλλον το δεύτερο θα ισχύει.
Λογικά, τώρα το κόμμα οφείλει να λάβει και μια απόφαση αναδρομικής διαγραφής της Ρούλας Κουκούλου, γυναίκας του Ζαχαριάδη, η οποία, όταν ο αρχηγός (στην 6η Ολομέλεια) διεγράφη, τον απαρνήθηκε.
Βέβαια, δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα αν ο Πλουμπίδης εκτελέστηκε, αν ζει στην Αμερική ως “πράχτορας” και αν ήρθε ο καιρός να αποκατασταθεί.
(Και τα λοιπά και τα λοιπά.)
Κατά τα άλλα, κάνουμε κριτική στην κυβέρνηση που αποφασίζει μέτρα και τα παίρνει πίσω. (Τουλάχιστον δεν το κάνει μετά από πενήντα πέντε χρόνια.)
Μετά τον Ελύτη, νέος ποιητής συγγράφει ποίημα με τίτλο “Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο έφεδρο της υπηρεσίας”.
Κουτί εράνου υπέρ του Πάγκαλου, για να μπορέσει αυτός να πληρώσει το χαράτσι, στήσανε στη Χίο. Δεν μαζεύουνε και λίγα τρόφιμα, καθότι ο αντιπρόεδρος εσχάτως αδυνάτισε;
Πολλές ληστείες γίνονται στα σπίτια -αλλά, πλέον, δεν φοβάμαι, ας έρθουνε οι ληστές. Τι αν λάβοις εκ του μη έχοντος; Λίγο ψωμάκι, πάντως, μπορούμε να δώσουμε.
Έλαβα μια ευγενική επιστολή διαμαρτυρίας από τέσσερις αξιοσέβαστους εφημέριους του ιερού ναού του Αγίου Δημητρίου για το άρθρο μου, προ ημερών, “Περί μεταφυσικής”. Να επαναλάβω ότι η σάτιρα στόχευε αποκλειστικά στον πολιτικό κόσμο και σε κανέναν άλλον.
Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη
Πηγή : makthes.gr
Επιμέλεια : Συντακτική Ομάδα Mykonos Ticker
