«Στα πιο απίθανα σημεία μιας ταινίας αναδύεται μια μαγική μελωδία του Ρότα» λέει η Αλεξίου.
Εχουν περάσει 24 χρόνια από τότε που η Χάρις Αλεξίου πρωτοτραγούδησε Νίνο Ρότα, το «Canta per me». Ο Μάνος Χατζιδάκις τής είχε δώσει την ιδέα. «Κι όταν με διεύθυνε, άλλαζαν όλα» θυμάται σήμερα η ίδια.
«Αυτομάτως έπεφτε η φωνή στη μεσαία γέφυρα του κομματιού κι έπειτα επέστρεφε ορμητική. Σήμερα νιώθω μια υπερβολή ...
στην ερμηνεία μου, τώρα ίσως να το έλεγα αλλιώς». Και θα έχει αυτή την ευκαιρία την ερχόμενη Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο, αλλά και στις 14, 15 και 16 Οκτωβρίου στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», όπου, συνοδευόμενη από την Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, θα τραγουδήσει και το «Amara me», επίσης από την «Ιστορία έρωτα και αναρχίας» της Λίνα Βερτμίλερ, καθώς και μελωδίες που συνέθεσε ο Ρότα για τις ταινίες του Φελίνι, του Τζεφιρέλι, του Βισκόντι και έγιναν τραγούδια. Στίχους, όμως, έγραψε και η ίδια για μια μελωδία από το «Νονό Νο2» του Κόπολα. Στο «Τραγούδι του λαμόγιου», πίσω από τον καβγά ενός ζευγαριού κρύβεται το άχτι της εποχής: «Της μάνας σου την άνοια δεν έχω πάθει εγώ/ με φόρτωσες στα δάνεια και ακόμα αιμορραγώ/ μαζί τα έχουμε φάει μη μου πεις/ α, να χαθείς/ είσαι και λογιστής». «Ετσι μου βγήκε» λέει η Αλεξίου. «Αισθάνομαι σα να μας έχουν κλείσει σ' έναν μεγάλο θόλο όπως στο "Τρούμαν σόου" και παρακολουθούν τις αντιδράσεις μας, όσο εμείς νομίζουμε ότι διευθύνουμε ακόμα τις ζωές μας. Είναι όλα σικέ. Το βλέπεις και στους παραζαλισμένους πολιτικούς μας. Ισως, όμως, μεσ' σ' αυτό το χάος, βρούμε επιτέλους κι άλλους τρόπους για να ζήσουμε σαν πολίτες. Μέχρι τότε, βέβαια, η μεσαία τάξη θα διακινδυνεύσει την ίδια την ύπαρξή της. Αλλά, κακά τα ψέματα: Ζήσαμε, στ' αλήθεια, μια ζωή με δάνειο. Που αλλοίωσε τον χαρακτήρα μας κι αυτό είναι το πιο δύσκολο ν' αλλάξει».
- Εσείς ενδώσατε ποτέ στον νεοπλουτισμό;
Ο καθένας μας έχει τέτοια απωθημένα. Είχα ένα σπίτι στο Λαγονήσι με ωραίο κήπο και πισίνα, και, όταν μπόρεσα, απόκτησα και έργα ενός η δυο καλλιτεχνών που μου άρεσαν. Αλλά ποτέ δεν πίστεψα ότι δικαιώνομαι μ' αυτά. Κι ούτε με πήρε η κατηφόρα της απαίδευτης σπατάλης. Υστερα, να σας πω κάτι; Οι περισσότεροι Ελληνες κατάφεραν ό,τι κατάφεραν με τη δουλειά τους. Πολλοί βόρειοι, που δεν μπορούν να αποβάλουν εύκολα την υπεροψία προς τους νότιους, θέλουν να βλέπουν την Ελλάδα όπως ήταν το '60, φτηνή και γραφική. Βλέπουν ακόμα τις ταβέρνες γεμάτες και ενοχλούνται. Θα ένιωθαν πιο ήσυχοι αν έβλεπαν τους μισούς από μας να πλένουν τζάμια στα φανάρια. Και αδυνατούν να καταλάβουν ότι ο Ελληνας είναι ακόμα άρχοντας. Αν δεν μπορεί να πάει διακοπές όπως τις θέλει, προτιμά να μην πάει καθόλου.
- Και μέσα σ' όλ' αυτά αποφασίσατε να τραγουδήσετε Ρότα...
Η ζωή συνεχίζεται και δεν πρέπει να την παραδώσουμε στη μιζέρια. Εχουμε ανάγκη από έναν κόσμο ποιητικό που να ισορροπεί αυτή την εποχή τη λογιστική. Ξαναβλέπω τις ταινίες του Φελίνι και η οθόνη πλημμυρίζει με γνήσιους ανθρώπους και γήινη ποίηση. Και μοιάζει τόσο με την παλιά Ελλάδα η παλιά Ιταλία. Βλέπεις κι εκεί αυτούς τους ανθρώπους που όλο διαμαρτύρονται μεσ' στην οικογένειά τους κι όμως, όταν υπάρξει ανάγκη, θυσιάζονται γι' αυτή. Αυτό δεν συνέβαινε τότε στον δυτικό κόσμο, ούτε και σήμερα συμβαίνει. Και μεσ' στα πιο απίθανα σημεία της ταινίας, αναδύεται η μουσική του Ρότα: Περπατά σ' ένα χωράφι ένας πλανόδιος μουσικός και ξάφνου υψώνεται μια μελωδία μαγική!
- Αλλά, βέβαια, δεν ήταν αυτές οι πρώτες ταινίες που είδατε παιδί...
Δεν ξέρω αν ήταν η πρώτη, αλλά θυμάμαι να βλέπω την «Γκόλφω» με τη Βουγιουκλάκη. Ημουν γύρω στα 11 και σ' έναν δραματικό μονόλογό της είχα ακουμπήσει το κεφαλάκι μου στο μπράτσο του καθίσματος και έκλαιγα με λυγμούς: «Πάει η Γκόλφω... Πάει...». Είμαι χάνος στο σινεμά! Επειτα με γοήτευε το αθώο παίξιμο της Λαμπέτη. Και μεγαλύτερη η Μέριλ Στριπ, η Ανούκ Εμέ. Τι όμορφη γυναίκα!»
- Φαντάζομαι ότι ταυτίζεστε περισσότερο μ' αυτήν παρά με την Ανίτα Εκμπεργκ, που πρωταγωνιστούσε μαζί της στην «Ντόλτσε Βίτα».
Ε, βέβαια, αυτή την πήρανε για το ωραίο μπούστο της. Η Ανούκ Εμέ είναι η γυναίκα που στο πρόσωπό της είναι γραμμένη όλη της η ζωή. Υπάρχουν πρόσωπα που κάθε χαραγματιά φανερώνει ό,τι έχουν ζήσει. Τώρα λιγότερο, βέβαια, με τις πλαστικές... Φανερώνονται όμως και οι καλές στιγμές: Οταν τα μάτια λάμπουν, το πρόσωπο μεταμορφώνεται. Πολύ συχνά η ομορφιά δεν έχει να κάνει καθόλου με την ανατομία. Δεν απασχόλησε ποτέ κανέναν η ασχήμια της Εντίθ Πιάφ ή του Σαρλ Αζναβούρ. Είναι από τα προνόμια των καλλιτεχνών.
- Στο δικό σας πρόσωπο, βλέπετε περισσότερα καλά ή κακά ίχνη από τη ζωή σας;
Βλέπω τα κακά ίχνη στο σώμα μου και τα καλά στο πρόσωπό μου. Οι πιο ωραίοι άνθρωποι είναι εκείνοι που, ωριμάζοντας, ζητάνε λιγότερα και κατανοούν περισσότερα. Είναι ο καλύτερος τρόπος να ελέγξεις το άγχος που φέρνει το ερώτημα: θα προλάβω;
- Σήμερα, πάντως, ζούμε ανάμεσα σε πολλούς νεότερους καλλιτέχνες τη νεύρωση του γυμναστηρίου...
Τα τηλεοπτικά πρότυπα είναι ακαταμάχητα. Ταξιδεύοντας σ' όλη την Ελλάδα για συναυλίες, έβλεπα παντού αντίγραφα της Μενεγάκη. Τα ίδια μαλλιά, το ίδιο κραγιόν και ντύσιμο. Τι να πεις σ' αυτά τα κορίτσια; Καταλαβαίνω αμέσως τι προσλαμβάνουσες έχουν. Οπως, όταν βλέπω ένα κορίτσι που φορά φαρδύ παντελόνι με λάστιχο κάτω και πέδιλο απ' το Μοναστηράκι, ξέρω ότι κάνει κάμπινγκ και καπνίζει στριφτά.
- Καινούριες ταινίες, όπως τον «Κυνόδοντα», που προτιμά μια κλινική αντιμετώπιση των συναισθημάτων, έχετε δει;
Εμένα μ' αρέσει αυτό. Εξάπτει το ενδιαφέρον μου να μπω στην ψύχωση αυτών των ηρώων και να ενδιαφερθώ για κάτι που υπάρχει δίχως εγώ να το ζω ποτέ. Οταν πηγαίνω στη Νίκαια να τραγουδήσω, περνώ μέσ' από κάτι στενά, βλέπω τα χαμόσπιτα και λέω εδώ είναι ένας άλλος κόσμος, που αγνοώ. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άγνωστο ψυχισμό των ανθρώπων. Ολοι έχουμε κομμάτια στον εγκέφαλό μας που είναι ανεξήγητα. Στους εφιάλτες καμιά φορά αποκαλύπτονται τα μυστικά μας. Κι όταν κάποιος το παίρνει αυτό και το κάνει έργο, εμένα με γοητεύει.
- Η τελευταία συνεργασία του Ρότα με τον Φελίνι ήταν για την «Πρόβα ορχήστρας», όπου οι μουσικοί αρνούνται να παίξουν για τον γερμανοφερμένο μαέστρο. Για σας η ανυποταξία δικαιώνεται από τις περιστάσεις;
Εγώ πιστεύω ότι η αναρχία είναι πολύ χρήσιμη στη ζωή μας. Ο καθένας μας πρέπει να ζήσει την αναρχία γιατί φέρνει υπέροχες ανατροπές. Κι αυτό ισχύει για τις σχέσεις μας, για τα παιδιά μας, για τον τρόπο που δουλεύουμε...
- Για μια χώρα;
Μακάρι να μπορούσε να υπάρχει!
Πηγή : enet.gr
