Του Δημήτρη Ν. Μανιάτη
Με πήρε η φίλη Μαρίνα του εστιατορίου Αλευκάντρα και του Αργώ κλαίγοντας. Η είδηση είναι της στιγμής. Το Caprice Bar στην Μικρή Βενετία της Μυκόνου κλείνει για πάντα αφού ο ιδιοκτήτης του κέρδισε τελικά τον δικαστικό αγώνα.......
κατά του ενοικιαστή και έμπειρου επιχειρηματία Νίκου Γρυπάρη.
Απ’ το 1980, το θρυλικό μπαρ -που για χρόνια συγκαταλεγόταν σύμφωνα με το Newsweek στα δέκα κορυφαία μπαρ του κόσμου -έγραψε την δική του ιστορία απ’ την ώρα του ηλιοβασιλέματος και μετά.
Περιορίζεται όμως η ιστορία ενός νησιού στην ιστορία ενός μπαρ;
Κατηγορηματικά όχι, θα έλεγα, αφού η μυθολογία ενός τόπου είναι οι άνθρωποί του, το απόθεμά του σε δομές και ιστορική μνήμη, το διατηρημένο τοπίο του.
Για την Μύκονο βέβαια τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά αφού η νυχτερινή ζωή αποτελεί δομικό στοιχείο μιας ταυτότητας που σήμερα μοιάζει μετέωρη μεταξύ του μαζικού τουρισμού και των VIPS θυλάκων που τείνουν να μετατρέψουν το νησί σε μια αστική προέκταση, μια ζώνη ευμάρειας και ασυδοσίας, ξένη από τους ίδιους του κατοίκους της.
Ο τρόπος για παράδειγμα που μια σειρά επιχειρήσεων ενσωμάτωναν την τοπικότητα, ήταν κι ένα κρέντιτ επιτυχίας και νίκης για όλη την Μύκονο, σήμερα που όλο και περισσότερο μια στρατιά νέων επιχειρηματιών θυμίζουν αποικιοκράτες που αποσυναρμολογούν με ρεβανσισμό κάθε τοπικό-διαφορετικό στοιχείο που συνέβαλε στον τουριστικό θρίαμβο του νησιού.
Το Caprice υπήρξε για 35 χρόνια σχεδόν αναπόσπαστο μέρος μιας συνθήκης που σήμερά φαίνεται να ομογενοποιείται και να γίνεται βορά σε ιλιγγιώδεις επενδύσεις.
Σήμερα η Μύκονος μετασχηματίζεται ραγδαία σε μηχανή τουριστικής βαριάς βιομηχανίας, αφήνοντας πίσω της κάθε ρομαντική χροιά και κάθε μικρή κλίμακα.
Πηγή:tanea.gr
κατά του ενοικιαστή και έμπειρου επιχειρηματία Νίκου Γρυπάρη.
Απ’ το 1980, το θρυλικό μπαρ -που για χρόνια συγκαταλεγόταν σύμφωνα με το Newsweek στα δέκα κορυφαία μπαρ του κόσμου -έγραψε την δική του ιστορία απ’ την ώρα του ηλιοβασιλέματος και μετά.
Περιορίζεται όμως η ιστορία ενός νησιού στην ιστορία ενός μπαρ;
Κατηγορηματικά όχι, θα έλεγα, αφού η μυθολογία ενός τόπου είναι οι άνθρωποί του, το απόθεμά του σε δομές και ιστορική μνήμη, το διατηρημένο τοπίο του.
Για την Μύκονο βέβαια τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά αφού η νυχτερινή ζωή αποτελεί δομικό στοιχείο μιας ταυτότητας που σήμερα μοιάζει μετέωρη μεταξύ του μαζικού τουρισμού και των VIPS θυλάκων που τείνουν να μετατρέψουν το νησί σε μια αστική προέκταση, μια ζώνη ευμάρειας και ασυδοσίας, ξένη από τους ίδιους του κατοίκους της.
Ο τρόπος για παράδειγμα που μια σειρά επιχειρήσεων ενσωμάτωναν την τοπικότητα, ήταν κι ένα κρέντιτ επιτυχίας και νίκης για όλη την Μύκονο, σήμερα που όλο και περισσότερο μια στρατιά νέων επιχειρηματιών θυμίζουν αποικιοκράτες που αποσυναρμολογούν με ρεβανσισμό κάθε τοπικό-διαφορετικό στοιχείο που συνέβαλε στον τουριστικό θρίαμβο του νησιού.
Το Caprice υπήρξε για 35 χρόνια σχεδόν αναπόσπαστο μέρος μιας συνθήκης που σήμερά φαίνεται να ομογενοποιείται και να γίνεται βορά σε ιλιγγιώδεις επενδύσεις.
Σήμερα η Μύκονος μετασχηματίζεται ραγδαία σε μηχανή τουριστικής βαριάς βιομηχανίας, αφήνοντας πίσω της κάθε ρομαντική χροιά και κάθε μικρή κλίμακα.
Πηγή:tanea.gr
NewsRoom mykonosticker
