Λοιπόν, ο μάνατζερ που θα ήθελα να είμαι:
1. Δεν ξεχνά ποτέ ότι ο αποτελεσματικός μάνατζερ έχει πάντα απάντηση στα: Τί θέλει, Πότε το θέλει και από Ποιόν το θέλει. Αντίθετα, αποφεύγει επιμελώς την ανάμιξή του σε κάθε διαδικασία όπου υπεισέρχεται το Πώς.
2. Αποδέχεται ότι η ηγεσία συνίσταται στην προθυμία κάποιου να ασχοληθεί με τα δύσκολα, να υποταχτεί σε αταλάντευτες ηθικές επιλογές, να αναμετρηθεί με τις συνέπειες των μεγάλων "ναι" και των μεγάλων "όχι", που θα κληθεί, μόνος και μόνο αυτός, να εκστομίσει κατά καιρούς, στο πλαίσιο τής, μακροπρόθεσμης κυρίως, πορείας τής εταιρείας.
Ταυτοχρόνως, έχει συνειδητοποιήσει ότι στα υψηλότερα επίπεδα της ηγετικής ιεραρχίας επικρατεί αρκετή μοναξιά, πολλές φορές, χωρίς τη δυνατότητα περαιτέρω καταφυγής. Μέγιστη, εξ΄ αυτού, αποδοχή-μάθημα: Όλα μπορεί να εκχωρηθούν ή να αποδοθούν σε συνεργάτες ή τρίτους, εκτός από τις ευθύνες. Αυτές βαρύνουν τον ηγέτη, ακόμα και αν έχει στη διάθεσή του το πιο υπεύθυνο θεσμικό σώμα, το πιο πολύπειρο όργανο συλλογικής λήψης αποφάσεων και στήριξης.
3. Στα όρια της αυταρχικής και συναινετικής εκδοχής του Μάνατζμεντ, ισορροπεί απαρασάλευτα, όντας- σε πρακτικούς όρους: αυταρχικός σε ό,τι αφορά τις βασικές αρχές, τις θεμελιώδεις αξίες, τις αποφάσεις πολιτικής, τον κώδικα ηθικής δεοντολογίας της εταιρείας και συναινετικός σε όλα τα υπόλοιπα.
4. Θεωρεί κορυφαία έκφραση της επαγγελματικής του υπόστασης την άκρως τιμητική ιδιότητά του ως εκπροσώπου της κοινωνίας σε έναν από τους σπουδαιότερους θεσμούς της ελεύθερης οικονομίας, αυτόν της Εταιρείας. Σε ανταπόδοση, ασκείται συνεχώς, ώστε η προσωπική ακτινοβολία και οι επαγγελματικές του επιδόσεις να συνεισφέρουν, ως προστιθέμενη αξία, στην ανάδειξη του επαγγέλματος του μάνατζερ ως ενός ελκυστικού, χρήσιμου και σεβαστού κοινωνικού κεφαλαίου.
5. Τέλειος ισορροπιστής μεταξύ βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων στόχων, έχει πάντα επίγνωση ότι το θεμελιώδες ερώτημα τής ηγετικής επιχειρηματικής διευθυντικής, δεν είναι το "πώς πάνε τα πράγματα", αλλά "τί κάνουμε από εδώ και πέρα". Συγχρόνως, ενώ έχει εξασφαλισμένη την τρέχουσα αναγκαία επάρκεια των συνεργατών του, φροντίζει και για την περαιτέρω ανάπτυξή τους, προς προϋπάντηση των μελλοντικών αναγκών που έρχονται.
6. Άκρως βουλιμικός και ανίκανος να κορέσει τη δίψα του για όλο και μεγαλύτερες ποσότητες παραγωγής και πωλήσεων, μπορεί να μεταμορφώνεται, ανά πάσα στιγμή, σε εκλεκτικό ολιγοφάγο, αν οι ποσότητες δεν συνοδεύονται από τα υψηλά στάνταρντ ποιότητας, για τα οποία έχει δεσμευτεί.
7. Γνωρίζει ότι οι μεγάλες αποδόσεις, οι ξεχωριστές επιδόσεις δεν επιβάλλονται: Υποβάλλονται, μέσα από συνεχείς ενέσεις εμπιστοσύνης και ανάθεσης, καθώς και υπερδόσεις ευθύνης, ως μέσων υποκίνησης υψηλών προσδοκιών άξιων υφισταμένων. Ένα με τους τελευταίους, καταφέρνει: να αφορίζει γοητευτικά ("τζάμπα δούλευε, τζάμπα μην κάθεσαι"), να οργίζεται δίκαια ("δεν πρόκειται να ξανακοιτάξω τίποτα δικό σας, αν αυτό δεν αντιπροσωπεύει την καλύτερή σας δουλειά") και να χαλαρώνει αυθόρμητα και ανθρώπινα ("παρατάτε τα όλα και πάμε να πιούμε μια μπίρα").
8. Δεν επιτρέπει ποτέ, ζητήματα και υποθέσεις συντεχνιακού ή ατομικού χαρακτήρα να προταχθούν εκείνων των συμφερόντων της εταιρείας. Ειδικότερα, απέχει από αποφάσεις και συμπεριφορές που εξυπηρετούν το οικονομικό ή ευρύτερο επαγγελματικό συμφέρον του, εις βάρος τού οφέλους και των συμφερόντων της εταιρείας, των εργαζομένων και της κοινωνίας προς την οποία η εταιρεία προσφέρει τις υπηρεσίες της.
9. Δεσμεύεται να παρουσιάζει και να δημοσιοποιεί τη δράση, την αποτελεσματικότητα και τις επιδόσεις της εταιρείας του επακριβώς και διαφανώς προς όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, παρέχοντας όλες τις απαραίτητες πληροφορίες στους μετόχους, τους πελάτες και το ευρύτερο κοινό. Συμπληρωματικά, αναγνωρίζει την υποχρέωση να λογοδοτεί σε κάθε έχοντα έννομο συμφέρον, ώστε να μην παραμένει υποψία ότι οι τελικές επιλογές του, ιδιαίτερα αυτές που αναφέρονται στο μέλλον της εταιρείας, ήταν αυθαίρετες ή αδιαφανείς.
10. Συμμερίζεται απολύτως ότι το μόνο που δεν χαρακτηρίζει τον κόσμο των επιχειρήσεων είναι η δημοκρατία. Αυτός είναι ο μέγιστος συμβιβασμός, το πρώτο μάθημα που παίρνουν όσοι προσέρχονται για καριέρα στο Μάνατζμεντ. Υπάρχει η ιεραρχία, ενδεχομένως ορισμένες συνθήκες ενθάρρυνσης, ίσως κάποιες συμμετοχικές διαδικασίες, αλλά από εκεί και πέρα οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο των επιχειρήσεων, είναι αποτέλεσμα ικανοτήτων, επιλογών, ευκαιριών, τύχης, ίσως ανεπάρκειας ή ανικανότητας, ακόμα και αμέλειας ή αδιαφορίας, σίγουρα όμως δεν είναι αποτέλεσμα ψηφοφορίας.
11.Τέλος, αναγνωρίζει ως ψυχωφελέστερη ανταμοιβή του την εξασφάλιση συνθηκών εργασίας και επαγγελματικής προοπτικής τέτοιας ελκυστικότητας, ώστε οι συνεργάτες του, παρόλο που θα μπορούσαν να μετακινηθούν, ανά πάσα στιγμή στον ανταγωνισμό, να μην θέλουν να το κάνουν.
[Toυ Γ. Κωστούλα, τέως γενικού διευθυντή εταιρειών του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού τομέα - Πηγή: capital.gr]
