Ο κ. Λοβέρδος πήρε μία γόμα κι αποφάσισε να σβήσει από τα μητρώα των πανεπιστημίων τους λεγόμενους αιώνιους φοιτητές. Είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι αν διαγράψουμε.........
τους αιώνιους φοιτητές δεν θα αλλάξουν πολλά στον χώρο των πανεπιστημίων. Καταλαβαίνουμε ότι από κάπου θα πρέπει να ξεκινήσει κανείς να βάζει τάξη, αλλά πιστεύουμε ότι υπάρχουν κι άλλες λύσεις πριν φτάσει να σκίζει καταλόγους...Φέτος αρκετοί φοιτητές έχασαν την χρονιά τους εξαιτίας των κινητοποιήσεων των εργαζομένων στο χώρο των ΑΕΙ. Δεν είναι άδικο να χρεώσουμε την χαμένη αυτή χρονιά στο νόμιμο περιθώριο που έχουν οι φοιτητές για να τελειώσουν την σχολή τους; Κι ακόμη χειρότερα, υπάρχουν φοιτητές που αναγκάζονται να εργαστούν για να μπορέσουν να βιοποριστούν κι αυτοί βρίσκονται σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους άλλους. Θα πρέπει να τους τιμωρήσουμε για το ότι δεν σπούδασαν με το τσεκ του πατέρα τους;
Δεν θέλουμε να βρούμε τα πάντα λάθος στα όσα λέει η πλευρά του κ. Λοβέρδου. Η ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο. Υπάρχουν κι ενδιάμεσα χρώματα. Θα ήταν όμως καλό να μπορούσε να ακούσει ο κ. Λοβέρδος κι άλλες προτάσεις πέρα από εκείνες του να υλοποιήσει ή να αποσύρει την απόφασή του. Μια τέτοια πρόταση, για παράδειγμα, είναι να πάψει η δωρεάν παρακολούθηση των μαθημάτων για εκείνους τους φοιτητές που έχουν ξεπεράσει κάποια χρονικά όρια και να πληρώσουν για την συνέχεια, εφόσον, φυσικά, επιθυμούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλες προτάσεις από ανθρώπους που είναι πιο εξειδικευμένοι στο αντικείμενο.
Αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε, όμως, είναι το γεγονός ότι κάθε υπουργός Παιδείας έχει μία προσωπική πολιτική και θέλει να κάνει την δική του μεταρρύθμιση. Ανεξάρτητα από το πόσο δίκιο ή άδικο έχει, γεγονός είναι ότι δεν αντέχει η Παιδεία τόσες πολλές μεταρρυθμίσεις! Θα ήταν ίσως αρκετό να συμφωνήσουμε όλοι μέσα από έναν εθνικό διάλογο και να ακολουθήσουμε πιστά και απαρέγκλιτα ένα πρόγραμμα για την Παιδεία για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Είναι ο μόνος τρόπος για να δημιουργήσουμε αυτό που είχαμε και χάσαμε...
Ο αείμνηστος Ευτύχιος Βλαχάκης, ο άνθρωπος που μεγαλούργησε στις ΗΠΑ μαθαίνοντας τον κόσμο να χρησιμοποιεί οικολογικά απορρυπαντικά, δήλωνε σε μία συνέντευξή του: "Οι Έλληνες προοδεύουμε γιατί πέρα από καλό και καθαρό μυαλό έχουμε βάσεις και μόρφωση. Τουλάχιστον στην εποχή μου έχοντας τελειώσει το ελληνικό γυμνάσιο, το πανεπιστήμιο στο εξωτερικό ήταν για μένα εύκολη υπόθεση". Ο Ευτύχιος ή Βαν Βλαχάκης έφτασε στο Σικάγο το 1953 και εκεί σπούδασε και διακρίθηκε. Στο μυαλό του ήταν η Ελλάδα του ΄50. Μία Ελλάδα που πεινούσε, αλλά που στα σχολειά της τα παιδιά μάθαιναν γράμματα.
Βαρεθήκαμε ως μαθητές να μετράμε μεταρρυθμίσεις. Κι ως γονείς τα ίδια. Κι όπως πάει και τα παιδιά των παιδιών μας θα συναντήσουν κάποιον υπουργό που θα σκέφτεται αν θα πρέπει να ξαναγράψει αυτούς που διέγραψε ο κ. Λοβέρδος ή όχι. Πνιγόμαστε σε μία κουταλιά νερό, όταν μπορούμε να ασχοληθούμε με πολύ πιο σοβαρά πράγματα. Η Παιδεία μας πάσχει κι αυτό δεν το λέμε εμείς αλλά όλες οι διεθνείς μελέτες. Τα ελληνικά σχολεία δεν διακρίνονται, εκτός... μιας εξαίρεσης. Το θέμα, όμως, δεν είναι να συζητάμε κάθε χρόνο για το Πανεπιστήμιο Κρήτης κι αυτό να αποτελεί άλλοθι για όλα τα άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Άκουγα πρόσφατα σε μία συνέντευξη τον πρύτανη του πανεπιστημίου. Τον ρώτησε ο δημοσιογράφος πως τα καταφέρνουν και διακρίνονται κάθε χρόνο κι εκείνος έκανε ειδική αναφορά στην αξιολόγηση και στο γεγονός ότι οι εργαζόμενοι την δέχτηκαν και την επιδίωξαν. Προσέξτε τώρα! Η πολιτεία συμπεριφέρθηκε σε αυτό το πανεπιστήμιο με τον ίδιο τρόπο που συμπεριφέρθηκε και στα υπόλοιπα και έθεσε στο... περιθώριο της κινητικότητας κι αυτούς τους εργαζόμενους που είχαν αποδεχτεί την αξιολόγηση και οι οποίοι οδήγησαν το πανεπιστήμιο μαζί με τους φοιτητές και τους καθηγητές του σε πολλές και συνεχείς διακρίσεις. Κι από την άλλη πλευρά υπάρχουν εργαζόμενοι που με τις απεργίες τους διέλυσαν την λειτουργία των πανεπιστημίων, αντιδρώντας σε οποιαδήποτε αλλαγή στα ΑΕΙ, και οι οποίοι δεν ξέρουμε αν πήραν τον μισθό τους ή όχι για τις μέρες που βρισκόντουσαν σε απεργία! Σουρεαλιστικό τοπίο, δίχως αμφιβολία!
Δεν θέλουν την αξιολόγηση οι περισσότεροι εργαζόμενοι στην εκπαίδευση! Μα, δεν είναι ιδιοκτησία τους ο χώρος της Παιδείας. Ας βρεθεί ένας τρόπος να αποφασίσει η κοινωνία για το τι ακριβώς θέλει. Μία πρόταση είναι να αποφασίσουν οι πολίτες στα πέντε - δέκα κρίσιμα θέματα που απασχολούν τον κόσμο της εκπαίδευσης. Να θέσουν οι πολιτικές δυνάμεις και οι κοινωνικοί φορείς τις προτάσεις τους και ο λαός να αποφασίσει μέσα από ένα δημοψήφισμα. Κι ας τολμήσει έπειτα όποιος υπουργός θέλει να κάνει τις δικές του... μεταρρυθμίσεις. Και πάλι για μία πρόταση πρόκειται. Όποιος έχει μία καλύτερη ας την καταθέσει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν αντέχουμε άλλη... μεταρρύθμιση.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή : capital.gr
NewsRoom Mykonos Ticker
