Τα αισθήματα αναξιότητας δεν είναι άγνωστα σε πολύ κόσμο. Μεγάλη μερίδα του πληθυσμού – είτε το παραδέχεται είτε όχι- «μικραίνει» τον εαυτό του και μεγαλώνει την αξία των άλλων.
Συχνά, οι σκέψεις αναξιότητας συνοδεύονται από βαθύτατη ενοχή και ντροπή αλλά και από θαυμασμό για όλους τους άλλους, εκτός του ίδιου του ατόμου: όλοι είναι υπέροχοι, θαυμάσιοι, αξιόλογοι, επιτυχημένοι αλλά ...........
ο συγκεκριμένος σκέφτεται συνεχώς πόσο ανάξιος είναι να τα καταφέρει όλα αυτά.
Οι συχνότερες σκέψεις αναξιότητας
Είμαι ανάξιος να βρω δουλειά
Δεν έχω επιτύχει τίποτε
Είμαι ανάξιος να βρω ένα σύντροφο που να με αγαπά
Είμαι ανάξιος να διατηρήσω μια σχέση με ένα σύντροφο
Οι αιτίες αναξιότητας και οι αφορμές τους
Άλλο οι αιτίες και άλλο οι αφορμές ενός πολέμου, έτσι μας διδάσκει η ιστορία και το ίδιο συμβαίνει και με την ιστορία ενός ανθρώπου: είναι διαφορετικές οι αιτίες της που δόμησαν την αναξιότητα και οι «εκλυτικοί» παράγοντες είναι τα βιώματα και οι εμπειρίες στη ζωή, τις οποίες ένα άτομο βιώνει αρνητικά.
Η αυτοαντίληψη δομείται στην παιδική ηλικία από αυστηρούς γονείς, απαιτητικούς που δύσκολα χάριζαν την εύνοια και την ενθάρρυνση στα παιδιά τους. Αντίθετα, πίστευαν ότι η αποδοχή προς τα παιδιά τους, όπως και η ενθάρρυνση, θα γινόταν αιτία να καθηλωθεί ένα παιδί στα επιτεύγματά του και να μην προχωρήσει περισσότερο. Συχνά πρόκειται για γονείς που χρησιμοποιούσαν πολύ την σύγκριση με άλλα παιδιά και τονίζουν τα λάθη των δικών τους.
Οι αφορμές που θα υποστηρίξουν αυτή την παιδική δομή είναι πολλές ή σχεδόν όλες οι εμπειρίες της ζωής μπορούν να γίνουν αντιληπτές ως αναξιότητα εξαιτίας των ριζωμένων γονεϊκών στάσεων αλλά…
Είναι ζήτημα απόφασης να δω τα θετικά μου
Να αλλάξω στάση απέναντι στον εαυτό μου. Και να μην μένω κολλημένος σε όσα «έμαθα» στην παιδική μου ηλικία. Είμαι ένα άξιο άτομο:
όσο έχω κάτι να προσφέρω στους άλλους
όταν προσπαθήσω να δω τι προσφέρω και σε ποιους
όταν έχω κάνει κινήσεις και δράσεις, έστω μικρές, με καλά αποτελέσματα.
Αν σέβομαι τις γνώσεις, την ευφυϊα μου, την εμπειρία μου, μάλλον δε είμαι ανάξιος
Αν ποτέ πρόσφερα λίγη κατανόηση, φροντίδα, ζεστασιά και κουράγιο σε κάποιον είμαι ικανός να αγαπηθώ
Αν κάπου η παρουσία μου γίνεται δεκτή με χαρά, τότε πώς είμαι ανάξιος;
Αν ασκώ ένα επάγγελμα, κοινωνικά υποτιμημένο, θα πρέπει να μπω κάτω από το βάρος της αναξιότητας ή να υπερασπιστώ τον εαυτό μου για την επιλογή μου;
Αν έχω κάποια παραπάνω κιλά είμαι ανάξιος να έχω ερωτική συντροφιά;
Αν έχω μεγαλώσει αρκετά είμαι ανάξιος να με ερωτευθούν;
Η αυτοαποδοχή , η καλή αυτοαντίληψη είναι απλή αλλά δεν είναι εύκολη υπόθεση: δύσκολα αποσύρουμε το επικριτικό μας βλέμμα, δύσκολα αποδομούμε τον « κριτή» μας αυτόν που μας παρακολουθεί κατά βήμα για να μας δώσει ένα χαστούκι παραπάνω για ένα ακόμα λάθος, για μια σχέση που διαλύθηκε, για μια δουλειά που χάσαμε.
Αυτός ο « κριτής» ποτέ δεν αφήνει περιθώριο να χρεωθούν και οι άλλοι ένα μέρος της συμπεριφοράς τους, για μια πιθανή αγενή στάση, κάποια έλλειψη σεβασμού και παραβίαση των ορίων.
Αντίθετα, ο θεωρητικά «ανάξιος» άνθρωπος θεωρεί ότι για όλα φταίει αυτός και ουδέποτε οι άλλοι!
Μαρία Λασσιθιωτάκη (Μέλος του Πανελληνίου Ψυχολογικού Συλλόγου ΑΜ 378)
Πηγή : healthierworld.gr
Επιμέλεια : Συντακτική Ομάδα Mykonos Ticker
