«Καί μήν ἔχοντας πιό κάτου ἄλλο σκαλί νά κατρακυλήσης πιό βαθειά.......
στοῦ Κακοῦ τήν σκάλα, γιά τἀνέβασμα ξανά πού σέ καλεῖ, θά αἰστανθῆς νά σοῦ φυτρώσουν, ὤ χαρά! τά φτερά, τά φτερά τά πρωτινά σου τά μεγάλα!
(Κωστής Παλαμάς, Ὁ Δωδεκάλογος τοῦ Γύφτου, Η’ 139)
