Κυβέρνηση. Η λέξη καλύπτει το αθλητικό πρωτοσέλιδο από προχθές, αλλά δεν κυριολεκτεί. Υπαινίσσεται συμβολικά την ισχύ του θρύλου, ύστερα από την κατάκτηση ενός ακόμη νταμπλ και το πανηγύρι των χιλιάδων οπαδών του. Έγκυροι αναλυτές κι εκπρόσωποι κομμάτων αδυνατούν να συλλάβουν τον προφητικό χαρακτήρα του μονολεκτικού τίτλου, αφοσιωμένοι στην μονομερή ανάδειξη των ειδικών σκοπών και την γενικευμένων αγκυλώσεων.....
Τι θα συνέβαινε, αλήθεια, αν είχε ανατεθεί η διερευνητική εντολή εξαρχής στον Ολυμπιακό, γνωστού όντως πως διαθέτει λάτρεις σ’ ολόκληρο το πολιτικό φάσμα κι επηρεάζει ευρύτερα την κοινωνία; Θα διέλυε αυτομάτως την ανίερη συμμαχία του Κορυδαλλού, με πρωταγωνιστές τον Άκη, τον Μάκη, τον Αχιλλέα και τον Ντερτιλή, θα προχωρούσε στην κατεύθυνση της αυτοδυναμίας ή θα καλούσε σ’ εθνική συνεννόηση τον αντίπαλό του;
Αν τόσοι πολλοί, τόσο συχνά, αναφέρονται με τρόπο απαξιωτικό για το ελληνικό ποδόσφαιρο, δεν έχει να κάνει μόνον με το ομολογουμένως χαμηλό επίπεδο θεάματος, ενδιαφέροντος και θεσμικής ανάπτυξης, αλλά πολύ περισσότερο εξαιτίας των ομοιοτήτων που εμφανίζει με την πολιτική, οικονομική, πνευματική και καθημερινή ζωή της χώρας.
Ναι, η Ελλάδα καλείται να γίνει σοβαρό, ευρωπαϊκό κράτος κι ύστερα διαθέτει όλον τον χρόνο ν’ αποφασίζει εάν προτιμάει να είναι κεντροδεξιό, κεντροαριστερό ή φυγόκεντρο. Κι επειδή συζήτηση μεγάλη βρίσκεται σ’ εξέλιξη, για την σκοπιμότητα εισαγωγής τεχνογνωσίας, προτύπων και μοντέλων, ο ελληνικός αθλητισμός αναπτερώνει περιέργως πως τις ελπίδες και απαραίτητη αυτοπεποίθηση. Ο Ολυμπιακός, λοιπόν, όχι ως ΠΑΕ αλλ’ ως ΚΑΕ, δηλαδή ο Ολυμπιακός του μπάσκετ ευτύχησε να έχει όλ’ αυτά τα χρόνια τον αιώνιο αντίπαλο εμπρός του, μ’ αποτέλεσμα να αισθάνεται υποχρεωμένος να τον πλησιάζει.
Την ίδια χρονική συγκυρία, όταν οι τακτικισμοί κι η μικροψυχία στέλνουν μηνύματα απογοήτευσης με την υπογραφή του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, δύο ελληνικές ομάδες διεκδικούν στην Κωνσταντινούπολητο πρωτάθλημα της Ευρώπης, μάλιστα για πολλοστή φορά. Να πρόκειται για το ελληνικό δαιμόνιο, για το ελληνικό ταλέντο, για την εκδίκηση του καλού ή για τον θρίαμβο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας;
Για την ακρίβεια, η πρόοδος του αθλήματος οφείλεται, εκ του αποτελέσματος, στο αναμφισβήτητο ταλέντο, στην σύγχρονη οργάνωση, στην σοβαρή δουλειά και στην συμμετοχή των αρίστων. Αξιοκρατία, επαγγελματισμός, υγιής ανταγωνισμός, να το τρίπτυχο της πολυετούς πορείας, μακριά από τον κρατισμό και τη νοσηρή νοοτροπία.
Τι είχε ν’ αντιγράψει ο Ολυμπιακός; Σταθερή διοίκηση, μακρόπνοο προγραμματισμό, ανάμιξη Ελλήνων και ξένων παικτών, μόνιμη τεχνική ηγεσία. Ομπράντοβιτς ο Παναθηναϊκός; Ίβκοβιτς στον Πειραιά. Ακόμα κι οι αδελφοί Αγγελόπουλοι χρειάστηκε ν’ αναμιχθούν ώστε να σταθούν επάξια απέναντι στους Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο. Έξι τίτλοι για τους πράσινους, ένας για τους κόκκινους. Ο εξάστερος που θέλει να γίνει επτάστερος, όταν οι δύο μαζί συγκροτούν κιόλας έναν… επτάσφαιρο.
Ναι, το μπάσκετ δεν είναι ουέστερν – σπαγγέτι ακριβώς, αλλ’ όταν οι Διαμαντίδης, Σπανούλης, Γιασικεβίτσιους, Πρίντεζης και Καλάθης «πυροβολούν» μ’ αλλεπάλληλα τρίποντα, θαρρείς στις επευφημίες προστίθεται ο ανεπαίσθητος ήχος των όπλων στα γήπεδα της καλαθόσφαιρας. Τρέχα, όπλισε και πυροβόλησε, έτσι δεν παροτρύνουν οι προπονητές κι οι οπαδοί τους ήρωες του ΝΒΑ; Έτσι και με τους παίκτες των ομάδων μας. Τι κρίμα που τέσσερα αδέλφια δεν αρκούν για τον σχηματισμό κυβέρνησης…
Πηγή : matrix24
Επιμέλεια : Mykonos Ticker NewsRoom 
