να μην κερδίσει η Σαντορίνη. Τη λάτρευα και τη λατρεύω την Σαντορίνη, εκεί έκανα το πρώτο μου ταξίδι στα 18 με παρέα, την ερωτεύτηκα τρελά και σνόμπαρα εντελώς την Μύκονο.
Στη Μύκονο τελικά πήγα για πρώτη φορά γύρω στα 23 και πρέπει να παραδεχτώ ότι σε αυτό το νησί, έχω δημιουργήσει κάποιες από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου. Γέλια μετά δακρύων, διασκέδαση και χορός μέχρι τελικής πτώσης, beach parties και παραμονή στην παραλία με μαγιό μέχρι τις 12 τη νύχτα, υπνάκος από τις 12πμ μέχρι τις 2μμ και μετά πάλι έξοδος και χορός που συνεχιζόταν μέχρι τις έξι το πρωί… (ωχ Θέε μου, πως το έκανα αυτό…) κλπ, κλπ… Καταλάβατε τώρα…
Μια αγαπημένη μου φίλη από την Χαλκίδα, η Ελένη, ήταν επίσης και παιδική φίλη του Μιχάλη. Εκείνο λοιπόν το καλοκαίρι, ο Μιχάλης την κάλεσε, μήνα Αύγουστο, στο πανέμορφο σπίτι του, στην Μύκονο, κοντά στον Αι Γιάννη. Της είπε μάλιστα, ότι επειδή εκείνος τις συγκεκριμένες ημερομηνίες θα έλειπε, θα μπορούσε η Ελένη να καλέσει και εκείνη με τη σειρά της, κάποιους φίλους.
Καταλάβατε…η φίλη ήμουν εγώ. Το πρόγραμμα όμως των διακοπών, ήταν τελείως διαφορετικό από εκείνο που είχα συνηθίσει μέχρι τότε. Ξυπνάγαμε γύρω στις 9 το πρωί και κατά τις 9.30 ήμασταν για καφεδάκι στη χώρα, ή στο γιαλό ή στην μικρή Βενετία. Ψυχή… όταν σας λέω ψυχή 9.30 ώρα στη Μύκονο ήταν μόνο οι μαγαζάτορες, οι ψαράδες με την φρέσκια ψαριά τους και πολύ λίγος κόσμος σπαρμένος εδώ και εκεί.
Υπέροχα, ήσυχα, απολαμβάναμε το καφεδάκι μας (οι άλλοι, εγώ πίνω μόνο τσάι..) και κατά τις 11 με 11.30 αριβάραμε σε κάποια παραλία. Για χρόνια η αγαπημένη μου ήταν και είναι, η Παράγκα με τον βράχο στη μέση…
Μόνοι μας. Όταν λέω μόνοι μας, αυγουστιάτικα, το εννοώ. Πολλές φορές, πέρναγε ακόμα και μια ώρα για να εμφανιστεί άνθρωπος στην παραλία… Δηλαδή σα να είχαμε, private παραλία. Ο κόσμος άρχιζε να μαζεύεται γύρω στη μια και κατά τις δυο που γινόταν πλέον το αδιαχώρητο, εμείς είχαμε μαζέψει τις πετσετούλες μας και κατεβαίναμε είτε στην Χώρα για να τσιμπήσουμε κάτι ή σε κάποιο χωριό.
Επίσης εκείνη την ώρα ήταν πολύ εύκολο να σερβιριστείς, τρώγαμε ήσυχα απολαμβάνοντας τη θέα γυρίζαμε σπίτι, παίρναμε κανέναν υπνάκο μέχρι τις έξι και κατά τις 7,30 με 8 πάλι βόλτα στη χώρα, πάλι σχεδόν μόνες μας ήμασταν, χαζεύαμε τα μαγαζιά στα Ματογιάννια, (όλο και κάτι ψωνίζαμε..) μετά ποτάκι νωρίς – αν θέλαμε κόσμο στο Caprice- αν όχι κάπου αλλού.
Όταν βρίσκεσαι στη Μύκονο, ακόμα και μέσα στον Αύγουστο, αλλά κάνεις ακριβώς το αντίθετο πρόγραμμα, από όλους όσους έχουν έρθει απλώς για να διασκεδάσουν, νιώθεις μέχρι το μεδούλι σου τον Αιγαιοπελαγίτικο αέρα, βλέπεις ότι το φως του ήλιου είναι πιο λαμπερό απ’ οπουδήποτε αλλού, σου φαίνεται σχεδόν απίστευτο το τυρκουάζ χρώμα της θάλασσας και τα κρυστάλλινα νερά της, η καθαρότητα του κατάλευκου ασβέστη στα μικρά καλντερίμια της Χώρας σχεδόν σου πονάει τα μάτια, βυθίζεσαι στα ροζ, μωβ, λευκά, κόκκινα χρώματα από τις μπουκαμβίλιες, σκαρώνεις παραμύθια όπου πρωταγωνιστούν οι Μύλοι και αφήνεις την ενέργεια της Δήλου, να σε μεταφέρει όπου θέλεις…
Και αν και, η Σαντορίνη εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου μέρος όλου του κόσμου (και έχω πάει σε πολλά…) και η Μύκονος πια, κρατάει μια μεγάλη θέση στην καρδιά μου..
Κάποιες από εσάς, ίσως ήδη μαντέψατε ότι βρίσκομαι εδώ για να παρακολουθήσω από κοντά την δράση της Kiehl’s η οποία θα βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί τα αγαπημένα μας, γαϊδουράκια. Και όταν επιστρέψω θα σας κάνω και ένα post, αφιερωμένο σε αυτή μου την εμπειρία.
Μέχρι τότε, πολλά φιλάκια bb girls!
Πηγή : beautyblog
Επιμέλεια :
Συντακτική Ομάδα Mykonos Ticker
